刘辰翁《宝鼎现·春月》诵读茶座

红妆盛艳的佳丽骑马游春。踏着婆娑的月影，高竿上彩旗如林，在闹市华街穿游追寻。迤逦的楼台歌舞一眼望不尽，随着丽人们秀足莲步带起了脂香弥漫的微尘。幽婉欲断的箫音，呼唤着彩鸢期约归去，今夜不用怕执金吾的呵禁。皇帝车辇证从大路驶过，闹市的喧哗暂时静息，只听歌女们欢歌四起。<br /> 宣和年间的繁华旧事父老们还有记忆。北宋沦亡了，抱着金铜仙人，如流水般洒落清冷的泪滴。南宋承平，又能环顾临安城沙河塘的繁华美丽。河面上灯烛倒映，明光闪烁是连绵不断的宅邸。帘影忽儿凝定，又忽儿散开化成一片彩锦，灯光灿灿的涟漪。月色浸润着西湖的十里深碧。看那些往来游春的神仙般的美女和才子，谁肯将菱花镜儿打碎，亲人分离？<br /> 令人断肠悲凄呵那些骑着竹马嬉戏的小儿女，空自听说大宋宫廷的盛大乐队拥有三百乐妓伎。久久地期待，春天不归来，待到春天归来时，人已昏昏欲睡，错过它的归期。又在灯前捧着发髻诉说往日的哀凄，暗暗坠下珍珠般的泪滴。即使当时亲眼看见《霓裳》乐舞的盛况，而今也是天上人间永相隔，犹如在梦里。

红妆春骑。踏月影、竿旗穿市。望不尽、楼台歌舞，习习香尘莲步底。箫声断、约彩鸾归去，未怕金吾呵醉。甚辇路、喧阗且止，听得念奴歌起。<br /> 父老犹记宣和事。抱铜仙、清泪如水。还转盼、沙河多丽。滉漾明光连邸第。帘影冻、散红光成绮。月浸葡萄十里。看往来、神仙才子，肯把菱花扑碎。<br /> 肠断竹马儿童，空见说、三千乐指。等多时春不归来，到春时欲睡。又说向、灯前拥髻，暗滴鲛珠坠。便当日、亲见霓裳，天上人间梦里。

hóng zhuāng chūn qí tà yuè yǐng gān qí chuān shì wàng bú jìn lóu tái gē wǔ xí xí xiāng chén lián bù dǐ xiāo shēng duàn yuē cǎi luán guī qù wèi pà jīn wú hē zuì shèn niǎn lù xuān tián qiě zhǐ tīng dé niàn nú gē qǐ fù lǎo yóu jì xuān hé shì bào tóng xiān qīng lèi rú shuǐ hái zhuǎn pàn shā hé duō lì huàng yàng míng guāng lián dǐ dì lián yǐng dòng sàn hóng guāng chéng qǐ yuè jìn pú táo shí lǐ kàn wǎng lái shén xiān cái zǐ kěn bǎ líng huā pū suì cháng duàn zhú mǎ ér tóng kōng jiàn shuō sān qiān yuè zhǐ děng duō shí chūn bù guī lái dào chūn shí yù shuì yòu shuō xiàng dēng qián yōng jì àn dī jiāo zhū zhuì biàn dāng rì qīn jiàn ní cháng tiān shàng rén jiān mèng lǐ