宋文  欧阳修  《古文观止》

yú cháng yǒu yōu yōu zhī jí tuì ér xián jū bù néng zhì yě jì ér xué qín yú yǒu rén sūn dào zī shòu gōng shēng shù yǐn jiǔ ér lè zhī bù zhī qí jí zhī zài tǐ yě fú jí shēng hū yōu zhě yě yào zhī dú zhě néng gōng qí jí zhī jù bú ruò shēng zhī zhì zhě néng hé qí xīn zhī suǒ bù píng xīn ér píng bù hé zhě hé zé jí zhī wàng yě yí zāi 　　　　fú qín zhī wéi jì xiǎo yǐ jí qí zhì yě dà zhě wéi gōng xì zhě wéi yǔ cāo xián zhòu zuò hū rán biàn zhī jí zhě qī rán yǐ cù huǎn zhě shū rán yǐ hé rú bēng yá liè shí gāo shān chū quán ér fēng yǔ yè zhì yě rú yuàn fū guǎ fù zhī tàn xī cí xióng yōng yōng zhī xiāng míng yě qí yōu shēn sī yuǎn zé shùn yǔ wén wáng kǒng zǐ zhī yí yīn yě bēi chóu gǎn fèn zé bó qí gū zǐ qū yuán zhōng chén zhī suǒ tàn yě xǐ nù āi lè dòng rén bì shēn ér chún gǔ dàn bó yǔ fú yáo shùn sān dài zhī yán yǔ kǒng zǐ zhī wén zhāng yì zhī yōu huàn shī zhī yuàn cì wú yǐ yì qí néng tīng zhī yǐ ěr yìng zhī yǐ shǒu qǔ qí hé zhě dǎo qí yān yù xiè qí yōu sī zé gǎn rén zhī jì yì yǒu zhì zhě yān 　　　　yú yǒu yáng jūn hào xué yǒu wén lěi yǐ jìn shì jǔ bù dé zhì jí cóng yìn diào wéi wèi yú jiàn pǔ qū qū zài dōng nán shù qiān lǐ wài shì qí xīn gù yǒu bù píng zhě qiě shào yòu duō jí ér nán fāng shǎo yī yào fēng sú yǐn shí yì yí yǐ duō jí zhī tǐ yǒu bù píng zhī xīn jū yì yí zhī sú qí néng yù yù yǐ jiǔ hū rán yù píng qí xīn yǐ yǎng qí jí yú qín yì jiāng yǒu dé yān gù yú zuò qín shuō yǐ zèng qí xíng qiě yāo dào zī zhuó jiǔ jìn qín yǐ wéi bié

ōu yáng xiū sòng yáng zhì xù

　　我曾经得了忧劳的病症，退下来闲居，没有医治好。后来在朋友孙道滋那里学习弹琴，学习了五声和几支乐曲，时间一长觉得很快乐，不知道那疾病还在自己身上呢。疾病，是因忧虑而产生的。药物的治疗，是可以攻击这些疾病的病灶，但不如音乐进入人体的效果，因为音乐可以平和人心那种愤愤不平的情绪。人心能够平静下来，不和谐的和谐了，那么忘记了疾病也是理所应当的啊。

　　弹琴作为一种技艺，是很小的了，等这技艺到了极点，大的是最低的声音，小的是最高的声音，按着琴弦迅急弹奏，声调便随着情感的变化而变化；声音急促的，显得很凄惨；声音和缓的，显得很舒畅。有时好像山崩石裂，泉水从高山上涌出来，又好像夜晚发生了大风大雨；有时像旷夫、寡妇的叹息声，又好像和睦的雌鸟、雄鸟互相唱和。它的深沉的忧虑悠远的思绪，就是虞舜、周文王和孔子的遗音；它的悲惨、愁闷、感慨、愤激，就是孤儿伯奇、忠臣屈原所发出的叹息。喜、怒、哀、乐的情绪，一定深深地打动人家的心弦。纯厚、古雅、淡泊的音色，却跟尧舜三代的语言、孔子的文章、《易经》所表现的忧患、《诗经》所包含的怨恨讽刺，没有什么区别。它能够凭耳朵听出来，能够随手弹出来，如果选取那和谐的音调，排遣忧郁，散发幽思，那么，往往感动人心，极为深切。

　　我的朋友杨君，喜欢研究学问，很会写文章，屡次参加进士考试，都不得意。等到依靠祖上的官勋，才调到剑浦去做了县尉，小小的剑浦在东南面几千里路以外。在这种情况下，他心里确实有不平的地方。并且从小又多疾病，可是南方缺少名医良药。风俗饮食与中原两样。以他多病的身体，抱着不平的心思，却生活在风俗不同的地方，哪里能够长久地沉闷下去呢？然而要平静他的心思，疗养他的疾病，那么弹琴也能够收到一点好处吧。因此我写了这篇谈琴的文章来给他送行，并且邀请孙道滋参加，喝一杯洒，弹一回琴，当做临别的纪念。

欧阳修《送杨寘序》