宋文  欧阳修  经典  九年级上  《古文观止》

huán chú jiē shān yě qí xī nán zhū fēng lín hè yóu měi wàng zhī wèi rán ér shēn xiù zhě láng yá yě shān xíng liù qī lǐ jiàn wén shuǐ shēng chán chán ér xiè chū yú liǎng fēng zhī jiān zhě niàng quán yě fēng huí lù zhuǎn yǒu tíng yì rán lín yú quán shàng zhě zuì wēng tíng yě zuò tíng zhě shuí shān zhī sēng zhì xiān yě míng zhī zhě shuí tài shǒu zì wèi yě tài shǒu yǔ kè lái yǐn yú cǐ yǐn shǎo zhé zuì ér nián yòu zuì gāo gù zì hào yuē zuì wēng yě zuì wēng zhī yì bú zài jiǔ zài hū shān shuǐ zhī jiān yě shān shuǐ zhī lè dé zhī xīn ér yù zhī jiǔ yě 　　　　ruò fú rì chū ér lín fēi kāi yún guī ér yán xué míng huì míng biàn huà zhě shān jiān zhī zhāo mù yě yě fāng fā ér yōu xiāng jiā mù xiù ér fán yīn fēng shuāng gāo jié shuǐ luò ér shí chū zhě shān jiān zhī sì shí yě zhāo ér wǎng mù ér guī sì shí zhī jǐng bù tóng ér lè yì wú qióng yě 　　　　zhì yú fù zhě gē yú tú xíng zhě xiū yú shù qián zhě hū hòu zhě yìng yǔ lǚ tí xié wǎng lái ér bù jué zhě chú rén yóu yě lín xī ér yú xī shēn ér yú féi niàng quán wéi jiǔ quán xiāng ér jiǔ liè shān yáo yě sù zá rán ér qián chén zhě tài shǒu yàn yě yàn hān zhī lè fēi sī fēi zhú shè zhě zhòng yì zhě shèng gōng chóu jiāo cuò qǐ zuò ér xuān huá zhě zhòng bīn huān yě cāng yán bái fà tuí rán hū qí jiān zhě tài shǒu zuì yě 　　　　yǐ ér xī yáng zài shān rén yǐng sǎn luàn tài shǒu guī ér bīn kè cóng yě shù lín yīn yì míng shēng shàng xià yóu rén qù ér qín niǎo lè yě rán ér qín niǎo zhī shān lín zhī lè ér bù zhī rén zhī lè rén zhī cóng tài shǒu yóu ér lè ér bù zhī tài shǒu zhī lè qí lè yě zuì néng tóng qí lè xǐng néng shù yǐ wén zhě tài shǒu yě tài shǒu wèi shuí lú líng ōu yáng xiū yě

ōu yáng xiū 　zuì wēng tíng jì

　　环绕滁州城的都是山。那西南方的几座山峰，树林和山谷格外秀美，一眼望去，树木茂盛，又幽深又秀丽的，是琅琊山。沿着山路走六七里，渐渐听到潺潺的流水声，看到流水从两座山峰之间倾泻而出的，那是酿泉。山势回环，道路弯转，有一座亭子像飞鸟展翅似地，飞架在泉上，那就是醉翁亭。建造这亭子的是谁呢？是山上的和尚智仙。给它取名的又是谁呢？是太守用自己的别号（醉翁）来命名。太守和他的宾客们来这儿饮酒，只喝一点儿就醉了，而且年纪又最大，所以自号“醉翁”。醉翁的情趣不在于喝酒，而在欣赏山水的美景。欣赏山水美景的乐趣，领会在心里，寄托在酒上。

　　太阳升起，树林里的雾气消散，云雾聚拢，山谷就显得昏暗了，早上则自暗而明，傍晚则自明而暗，阴暗明亮，变化不一，这就是山中的朝暮。野花开了，散发出清幽的香味，好的树木枝繁叶茂，形成一片浓密的绿荫，天高气爽，霜色洁白，水落下去，水底的石头就露出来，这就是山中的四季。清晨前往，黄昏归来，四季的风光不同，乐趣也是无穷无尽的。

　　背着东西的人在路上欢唱，行人在树下休息，前面的招呼，后面的答应，弯着腰走的老人，搀扶着走的小孩子，来来往往不断的行人，是滁州的游客。靠近溪边钓鱼，溪水深并且鱼肉肥美，用酿泉酿造酒，泉水香并且酒也清，野味野菜，杂乱地摆放在面前的，那是太守主办的宴席。宴会尽情饮酒的乐趣，不在于音乐，投壶的人投中了，下棋的赢了，酒杯和酒筹交互错杂，时起时坐大声喧闹的人，是欢乐的宾客们。一位容颜苍老，头发花白的人醉醺醺地坐在众人中间，是喝醉了的太守。

　　不久，太阳下山了，人影散乱，宾客们跟随太守回去了。树林里的枝叶茂密成荫，禽鸟在高处低处鸣叫，是游人离开后鸟儿在欢乐地跳跃。但是鸟儿只知道山林中的快乐，却不知道人们的快乐；人们只知道跟随太守游玩的快乐，却不知道太守以游人的快乐为快乐啊。醉了能够和大家一起欢乐，醒来能够用文章记述这乐事的人，那就是太守啊。太守是谁呢？是庐陵欧阳修。

欧阳修《醉翁亭记》