唐诗  杜甫  经典  八年级下

bā yuè qiū gāo fēng nù háo juǎn wǒ wū shàng sān chóng máo máo fēi dù jiāng sǎ jiāng jiāo gāo zhě guà juàn cháng lín shāo xià zhě piāo zhuǎn chén táng ào nán cūn qún tóng qī wǒ lǎo wú lì rěn néng duì miàn wéi dào zéi gōng rán bào máo rù zhú qù chún jiāo kǒu zào hū bù dé guī lái yǐ zhàng zì tàn xī é qǐng fēng dìng yún mò sè qiū tiān mò mò xiàng hūn hēi bù qīn duō nián lěng sì tiě jiāo ér è wò tà lǐ liè chuáng tóu wū lòu wú gān chù yǔ jiǎo rú má wèi duàn jué zì jīng sāng luàn shǎo shuì mián cháng yè zhān shī hé yóu chè ān dé guǎng shà qiān wàn jiān dà bì tiān xià hán shì jù huān yán fēng yǔ bú dòng ān rú shān wū hū hé shí yǎn qián tū wù xiàn cǐ wū wú lú dú pò shòu dòng sǐ yì zú yì zú yí zuò yì zú

dù fǔ máo wū wéi qiū fēng suǒ pò gē

八月秋深狂风大声吼叫，狂风卷走了我屋顶上好几层茅草。茅草乱飞渡过浣花溪散落在对岸江边，飞得高的茅草缠绕在高高的树梢上，飞得低的飘飘洒洒沉落到低洼的水塘里。
南村的一群儿童欺负我年老没力气，竟狠心这样当面做“贼”抢东西。明目张胆地抱着茅草跑进竹林里去了，我费尽口舌也喝止不住，回到家后拄着拐杖独自叹息。
不久后风停了天空上的云像墨一样黑，秋季的天空阴沉迷蒙渐渐黑了下来。布质的被子盖了多年又冷又硬像铁板似的，孩子睡相不好将被子蹬破了。如遇下雨整个屋子没有一点儿干燥的地方，雨点像下垂的麻线一样不停地往下漏。自从安史之乱后我的睡眠时间就很少了，长夜漫漫屋子潮湿不干如何才能挨到天亮？
如何能得到千万间宽敞的房屋，普遍地庇护天底下贫寒的读书人让他们喜笑颜开！房屋遇到风雨也不为所动安稳得像山一样。唉！什么时候眼前出现这样高耸的房屋，到那时即使我的茅屋被秋风吹破自己受冻而死也心甘情愿！

杜甫《茅屋为秋风所破歌》