宋文  苏轼

jūn zǐ kě yǐ yù yì yú wù ér bù kě yǐ liú yì yú wù yù yì yú wù suī wēi wù zú yǐ wéi lè suī yóu wù bù zú yǐ wéi bìng liú yì yú wù suī wēi wù zú yǐ wéi bìng suī yóu wù bù zú yǐ wéi lè lǎo zǐ yuē wǔ sè lìng rén mù máng wǔ yīn lìng rén ěr lóng wǔ wèi lìng rén kǒu shuǎng chí chěng tián liè lìng rén xīn fā kuáng rán shèng rén wèi cháng fèi cǐ sì zhě yì liáo yǐ yù yì yān ěr liú bèi zhī xióng cái yě ér hào jié máo jī kāng zhī dá yě ér hào duàn liàn ruǎn fú zhī fàng yě ér hào là jī cǐ qǐ yǒu shēng sè xiù wèi yě zāi ér lè zhī zhōng shēn bú yàn 　　　　fán wù zhī kě xǐ zú yǐ yuè rén ér bù zú yǐ yí rén zhě mò ruò shū yǔ huà rán zhì qí liú yì ér bú shì zé qí huò yǒu bù kě shèng yán zhě zhōng yáo zhì yǐ cǐ ǒu xuè fā zhǒng sòng xiào wǔ wáng sēng qián zhì yǐ cǐ xiāng jì huán xuán zhī zǒu gě wáng yá zhī fù bì jiē yǐ ér xì hài qí guó xiōng cǐ shēn cǐ liú yì zhī huò yě 　　　　shǐ wú shào shí cháng hào cǐ èr zhě jiā zhī suǒ yǒu wéi kǒng qí shī zhī rén zhī suǒ yǒu wéi kǒng qí bù wú yǔ yě jì ér zì xiào yuē wú bó fù guì ér hòu yú shū qīng sǐ shēng ér zhòng yú huà qǐ bù diān dǎo cuò miù shī qí běn xīn yě zāi zì shì bú fù hào jiàn kě xǐ zhě suī shí fù xù zhī rán wéi rén qǔ qù yì bú fù xī yě pì zhī yān yún zhī guò yǎn bǎi niǎo zhī gǎn ěr qǐ bù xīn rán jiē zhī rán qù ér bú fù niàn yě yú shì hū èr wù zhě cháng wéi wú lè ér bù néng wéi wú bìng 　　　　fù mǎ dū wèi wáng jūn jìn qīng suī zài qī lǐ ér qí bèi fú lǐ yì xué wèn shī shū cháng yǔ hán shì jué píng jū rǎng qù gāo liáng bǐng yuǎn shēng sè ér cóng shì yú shū huà zuò bǎo huì táng yú sī dì zhī dōng yǐ xù qí suǒ yǒu ér qiú wén yǐ wéi jì kǒng qí bú xìng ér lèi wú shào shí zhī suǒ hào gù yǐ shì gào zhī shù jī quán qí lè ér yuǎn qí bìng yě 　　　　xī níng shí nián qī yuè èr shí rì jì

sū shì bǎo huì táng jì

　　君子可以把心意寄托在事物中，但不可以把心意留滞于事物中。如果把心意寄托在事物中，即使事物很微小也会把它看作是快乐的事情，即使事物特异也不会成为祸害。如果把心意留滞在事物中，即使事物很微小也会成为祸害，即使是特异的事物也不会感到快乐。老子说：缤纷的色彩使人目盲，动听的音乐使人耳聋，丰美的食物使人口伤，骑马打猎使人心发狂。但是圣人并没有因此而废除这四样东西，也是暂且用来寄托心意罢了。刘备有雄才大略，却性喜织毛物。嵇康恬静寡欲，却喜爱打铁。阮孚狂放不羁，却喜爱蜡制的鞋子。这难道有什么音乐美色和香气吗，但他们终生喜欢而不厌弃。

　　事物之中最可喜而且足以取悦于人而不足以移动人心的，莫过于书和画了。然而到了那把心意留滞在书画上而放不下的程度，那么它的祸害就说不完了。钟繇发展到因此吐血盗墓，宋孝武帝和王僧虔发展到因此互相猜忌，桓玄发展到打仗时还把书画装在船上带在身边，王涯发展到把书画藏在夹墙内，都是由于小孩子玩的把戏害了他们的国家，害了他们的身体。这就是把心意留滞在事物中带来的祸害。

　　原来我在年少的时候，也曾经喜好这两样东西，家里所有的都担心失去，别人所有的又担心不给我。不久就自我嘲笑说：我看轻富贵而看重书画，看轻生死而看重书画，岂不也是厚薄轻重颠倒错误，丧失自己的本心吗？从这以后就不再那样喜好了。看见喜欢的书画虽然也想再收藏它，然而被人取走了，也不再感到可惜。就像烟云从眼前闪过，百鸟的鸣叫从耳边掠过，为什么不愉快地接受它，等到消失之后就不再记挂它了呢？于是书画二物就常常带给我快乐而不会成为祸害。

　　驸马都尉王君晋卿虽然是皇亲国戚，但他牢记并遵循礼义，学习《诗》《书》，经常与贫寒的读书人比赛。平日里也排斥精美的食品，弃绝远离歌舞和女色，却专心在书画方面，又建了宝绘堂在私宅的东边，用来储蓄全部的书画，并要求我写文章来记录这件事。我担心他弄不好会像我年少时的爱好，所以写这篇文章告诫他，希望可以使他真正得到快乐而远离祸害。

　　熙宁十年七月二十日记。

苏轼《宝绘堂记》