宋赋  苏轼

páo dīng gǔ dāo yì yá pēng áo shuǐ yù xīn ér fǔ yù jié huǒ wù chén ér xīn wù láo jiǔ zhēng pù ér rì zào bǎi shàng xià ér tāng áo cháng xiàng shàng zhī yì luán jiáo shuāng qián zhī liǎng áo làn yīng zhū zhī jiān mì wěng xìng lào zhī zhēng gāo gé bàn shú ér hán jiǔ xiè wēi shēng ér dài zāo gài jù wù zhī yāo měi yǐ yǎng wú zhī lǎo tāo wǎn bǐ jī jiāng yán rú lǐ táo tán xiāng fēi zhī yù sè gǔ dì zǐ zhī yún áo mìng xiān rén zhī è lǜ huá wǔ gǔ qǔ zhī yù lún páo yǐn nán hǎi zhī bō lí zhuó liáng zhōu zhī pú táo yuàn xiān shēng zhī qí shòu fēn yú lì yǔ liǎng máo hòu hóng cháo yú yù jiá jìng nuǎn xiǎng yú tán cáo hū lěi zhū zhī miào chàng chōu dú jiǎn zhī cháng sāo mǐn shǒu juàn ér shǎo xiū yí wěn zào ér dāng gāo dào yì gāng zhī xuě rǔ liè bǎi lí zhī qióng sōu gè yǎn yàn yú qiū shuǐ xián gǔ zuì yú chūn láo měi rén gào qù yǐ ér yún sàn xiān shēng fāng wù rán ér chán táo xiǎng sōng fēng yú xiè yǎn fú xuě huā yú tù háo xiān shēng yí xiào ér qǐ miǎo hǎi kuò ér tiān gāo

sū shì lǎo tāo fù

　　庖丁挥刀宰牲时刀光霍霍作响，易牙精心烹调美食，取水要新鲜，锅釜需洁净；火候忌用陈火，柴薪要干燥合用。食材经九次蒸煮后暴晒风干，再反复入汤熬煮。品尝那猪颈上最鲜嫩的肉块，咀嚼霜降前肥蟹的双螯；蜜煎樱桃如烂熟的珠玉般香甜，蒸羊羔裹着杏酪的浓郁香气；蛤蜊半熟时仍含着酒香，螃蟹微生处还带着酒糟。汇聚天下万物的珍美滋味，只为滋养我这贪吃的老饕之腹。
　　席间有温婉动人的女子，容颜如桃李般娇艳。她们弹奏湘妃用过的玉瑟，敲击帝子遗留的云璈，请来仙女萼绿华，舞起古曲《郁轮袍》。引来南海的玻璃酒杯，斟满凉州的葡萄美酒，祝愿先生长寿安康，也请分些余酒给在座的少年。看美人玉颊上泛起红晕，听檀木琴弦间流淌暖意，忽然传来如串珠滚落的美妙歌声，又似抽茧理丝般悠长婉转。怜惜她们弹唱至手倦，便稍作休息，担心她们嗓音干燥，需润喉如膏。倾倒一缸似雪的乳浆，排列百艘如玉的酒船。众人眼中倒映着秋水般的波光，全都沉醉于春日的醪醴之中。
　　美人离去后，筵席如彩云消散，先生却独自沉浸在超然的禅意里。蟹眼般的茶沸声如松风响起，兔毫盏中浮起雪花般的茶汤。先生一笑而起，只见海天辽阔，万里无云。

苏轼《老饕赋》