宋词  汪元量

jīn líng gù dū zuì hǎo yǒu zhū lóu tiáo dì jiē juàn kè yòu cǐ píng gāo jiàn wài yǐ shǎo jiā zhì gèng luò jìn lí huā fēi jìn yáng huā chūn yě chéng qiáo cuì wèn qīng shān sān guó yīng xióng liù cháo qí wěi 　　　　mài diàn kuí qiū huāng tái bài lěi lù shǐ xián kū jì zhèng cháo dǎ gū chéng jì mò xié yáng yǐng lǐ tīng lóu tóu āi jiā yuàn jiǎo wèi bǎ jiǔ chóu xīn xiān zuì jiàn yè shēn yuè mǎn qín huái yān lǒng hán shuǐ 　　　　qī qī cǎn cǎn lěng lěng qīng qīng dēng huǒ dù tóu shì kǎi shāng nǚ bù zhī xīng fèi gé jiāng yóu chàng tíng huā yú yīn wěi wěi shāng xīn qiān gǔ lèi hén rú xǐ wū yī xiàng kǒu qīng wú lù rèn yī xī wáng xiè jiù lín lǐ lín chūn jié qǐ kě lián hóng fěn chéng huī xiāo suǒ bái yáng fēng qǐ 　　　　yīn sī chóu xī tiě suǒ qiān xún màn chén jiāng dǐ huī yǔ shàn zhàng xī chén biàn hǎo jiǎo jīn sī dì qīng tán dào dǐ chéng hé shì huí shǒu xīn tíng fēng jǐng jīn rú cǐ chǔ qiú duì qì hé shí yǐ tàn rén jiān jīn gǔ zhēn ér xì dōng fēng suì suì hái lái chuī rù zhōng shān jǐ chóng cāng cuì

wāng yuán liàng yīng tí xù · chóng guò jīn líng

　　金陵故都的形势是最雄伟、最美好的，有朱红的高楼耸立。可叹浪迹天涯的倦客，再来此地登高远眺，栏杆外已看不到多少佳美的景致。更何况梨花落尽，杨花飞尽，春天也变得十分憔悴。问青山，可还记得三国的英雄、六朝的雄伟？

　　郊外荒丘，蔓草遍野，猪鹿衔着枯芥菜在荒台败垒中出没。寂寞的夕阳残照下，潮水拍打孤城。听楼头鼓角哀怨，未曾举杯，愁心己如酒醉。夜色渐深，秦淮河洒满月光，烟霭笼罩着寒冷的河水。

　　凄凄惨惨，冷冷清清，灯火亮处是渡江口的夜市。可叹歌女不知江山兴废之恨，隔着江水还在唱那《后庭》遗曲，余音袅袅刺人心扉。伤心千古兴废，泪流如水。乌衣巷口道路荒芜，只依稀看出是旧时权贵王、谢毗邻而居的残颓。临春阁、结绮阁两座名殿早巳荒废，当年美丽的后妃也化为了尘灰，墓地里白杨萧瑟、寒风哀泣。

　　回想遥远的过去，千寻铁锁横江，最终空沉江底。手挥羽扇遮挡西来的尘土，正好头带角巾回私第。清妙的玄淡到底能成何事？在新亭上回首眺望，家国风景如此。如今身为囚徒，悔恨何时已，可叹人间，古往今来，兴亡如同儿戏。东风年年还来，吹入钟山，重重绿树苍翠。

汪元量《莺啼序·重过金陵》