唐赋  李白

tiān zhī hé wéi lìng běi dǒu ér zhī chūn xī huí zhǐ yú dōng fāng shuǐ dàng yàng xī bì sè lán wēi ruí xī hóng fāng shì dēng gāo ér wàng yuǎn jí yún hǎi zhī wēi máng hún yí qù xī yù duàn lèi liú jiá xī chéng háng yín qīng fēng ér yǒng cāng láng huái dòng tíng xī bēi xiāo xiāng hé yú xīn zhī piāo miǎo xī yǔ chūn fēng ér piāo yáng piāo yáng xī sī wú xiàn niàn jiā qī xī mò zhǎn píng yuán qī xī qǐ sè ài fāng cǎo xī rú jiǎn xī yú chūn zhī jiāng lán měi wéi hèn xī bù qiǎn 　　　　hàn zhī qū xī jiāng zhī tán bǎ yáo cǎo xī sī hé kān xiǎng yóu nǚ yú xiàn běi chóu dì zǐ yú xiāng nán hèn wú jí xī xīn yūn yūn mù miǎo miǎo xī yōu fēn fēn pī wèi qíng yú qí shuǐ jié chǔ mèng yú yáng yún chūn měi guī xī huā kāi huā yǐ lán xī chūn gǎi tàn cháng hé zhī liú chūn sòng chí bō yú dōng hǎi chūn bù liú xī shí yǐ shī lǎo shuāi sà xī yú jí hèn bù dé guà cháng shéng yú qīng tiān xì cǐ xī fēi zhī bái rì 　　　　ruò yǒu rén xī qíng xiāng qīn qù nán guó xī wǎng xī qín jiàn yóu sī zhī héng lù wǎng chūn huī yǐ liú rén chén yín xī āi gē zhí zhú xī shāng bié sòng xíng zǐ zhī jiāng yuǎn kàn zhēng hóng zhī shāo miè zuì chóu xīn yú chuí yáng suí róu tiáo yǐ jiū jié wàng fū jūn xī zī jiē héng tì lèi xī yuàn chūn huā yáo jì yǐng yú míng yuè sòng fū jūn yú tiān yá

lǐ bái 　xī yú chūn fù

　　天啊，为何让北斗星知晓春天的讯息，回转斗柄指向东方？江水荡漾着碧绿的色泽，幽兰生长得茂盛，绽放出红嫩的芬芳。试着登上高处放眼远望，尽见云海辽阔，一片微茫。魂魄一去啊，忧思几乎令人肠断，泪水不住地流淌，在脸颊上成行。吟诵着清枫的诗句，歌咏着沧浪的篇章，怀想着洞庭，为潇湘而悲伤。为何我的心如此缥缈不定，竟随着春风四处飘扬？飘扬啊，思绪无穷无限，思念着美好的时光却无法伸展。平原上草木茂盛，呈现出美丽的色彩，那芳草可爱，就像被修剪过一样齐整。可惜这暮春时节即将过去，每每为此生出深深的憾恨。

　　在汉水边的曲折处，在江潭之旁，手把香草，心中的思念多么令人难以承受。遥想那岘山北的游女，为湘南的帝子而忧愁。愁恨无穷啊，心中烦乱不已，极目远眺，忧思纷纷涌来。在淇水之滨寄托卫国的情思，在阳云之下缔结楚国的幽梦。春天每次归来啊，百花盛开，如今花儿将谢啊，春光不再。感叹那长河带走了春色，把奔腾的波浪送往东海。春天不留下啊，时光已然消逝，衰老的脚步啊，来得更加迅疾。真恨不得在青天上挂起长绳，系住这西飞的白日。

　　仿佛有一位与我两情相悦的人，她离开南国，前往西秦。看见那游丝横在路上，仿佛要网住春光来把人留停。低声沉吟啊，唱起哀伤的歌曲，徘徊不前啊，为离别而伤情。送远行的人儿即将踏上遥远的路程，看着那征鸿渐渐消失在天际。在垂杨树下借酒浇愁，愁心如同那柔软的枝条，纷乱纠结在一起。望着夫君啊，我长叹不已，挥洒着泪水，怨恨这大好的年华。只能遥遥地把身影寄托于明月，送夫君到那海角天涯。

李白《惜余春赋》