南北朝赋  萧绎

zǐ jīng xī wén bō hóng lián xī jì hé lǜ fáng xī cuì gài sù shí xī huáng luó 　　　　yú shì yāo tóng yuàn nǚ dàng zhōu xīn xǔ yì shǒu xú huí jiān chuán yǔ bēi zhào jiāng yí ér zǎo guà chuán yù dòng ér píng kāi ěr qí xiān yāo shù sù qiān yán gù bù xià shǐ chūn yú yè nèn huā chū kǒng zhān cháng ér qiǎn xiào wèi qīng chuán ér liǎn jū gù yǐ shuǐ jiàn lán ráo lú qīn luó jiàn jú zé wèi fǎn wú tái jiǒng jiàn xìng shī zhān shān líng cháng rào chuàn fàn bǎi zhōu ér róng yǔ gē cǎi lián yú jiāng zhǔ jiāng zhǔ yī zuò wǎng zhǔ 　　　　gē yuē bì yù xiǎo jiā nǚ lái jià rǔ nán wáng lián huā luàn liǎn sè hé yè zá yī xiāng yīn chí jiàn jūn zǐ yuàn xí fú róng cháng

xiāo yì cǎi lián fù

　　紫茎亭亭呵立于粼粼清波，红莲朵朵呵映衬重重芰荷。莲蓬作房屋呵荷叶作屋顶，莲籽儿洁白呵莲蓬如黄螺。

　　值此时节中的俊男美女，摇起船儿心中荡漾柔情，鷁形画船迂回慢进，雀状酒杯传递频频。水草挽住船桨不肯离去，浮萍移开偏为船儿放行。美女摆动娇柔的细腰，欲行又止几番回眸传情。夏季刚刚开始春意尚未散尽，鲜嫩的荷叶映衬着初开的荷花。生怕沾湿衣裳而低声浅笑，担心船儿倾覆而紧紧抓住衣襟，于是船桨击水缓缓向前，芦花点点飞上绫罗绣垫。荡舟湖上不思回返，梧台已经遥遥可见，带水的荇菜沾湿了衣衫，长长的菱草缠住了臂环。泛着柏木舟多么悠闲自在，水洲边放开歌喉唱一曲《采莲》。

　　歌唱道：碧玉姑娘本是小户人家之女，前来嫁给身世显贵的汝南王。莲花映衬着她的容貌，荷叶染上了她的衣香。手持莲花荷叶进献给君子，希望穿上用它制作的美丽衣裳。

萧绎《采莲赋》