唐诗  岑参

shēn cháng dú fó jīng wén yǒu yōu bō luó huā mù suǒ wèi jiàn tiān bǎo jǐng shēn suì shēn tiǎn dà lǐ píng shì shè jiān chá yù shǐ liàn yī xī běi tíng dù zhī fù shǐ zì gōng duō xiá nǎi dāo fǔ tíng nèi zāi shù zhòng yào wéi shān záo chí pó suō hū qí jiān zú yǐ jì ào jiāo hé xiǎo lì yǒu xiàn cǐ huā zhě yún dé zhī yú tiān shān zhī nán qí zhuàng yì yú zhòng cǎo shì lóng zōng rú guān biàn nì rán shàng sǒng shēng bù páng yǐn cuán huā zhōng zhé pián yè wài bāo yì xiāng téng fēng xiù sè mèi jǐng yīn shǎng ér tàn yuē ěr bù shēng yú zhōng tǔ pì zài xiá yì shǐ mǔ dān jià zhòng fú róng yù gāo xī zāi fú tiān dì wú sī yīn yáng wú piān gè suì qí shēng zì wù jué xìng qǐ yǐ piān dì ér bù shēng hū qǐ yǐ wú rén ér bù fāng hū shì cǐ huā bù zāo xiǎo lì zhōng wěi zhū shān gǔ yì hé yì huái cái zhī shì wèi huì míng zhǔ bìn yú lín sǒu yé yīn gǎn ér wéi gē gē yuē bái shān nán chì shān běi qí jiān yǒu huā rén bù shí lǜ jīng bì yè hǎo yán sè yè liù bàn huā jiǔ fáng yè yǎn zhāo kāi duō yì xiāng hé bù shēng bǐ zhōng guó xī shēng xī fāng yí gēn zài tíng mèi wǒ gōng táng chǐ yǔ zhòng cǎo zhī wéi wǔ hé tíng tíng ér dú fāng hé bù wéi rén zhī suǒ shǎng xī shēn shān qióng gǔ wěi yán shuāng wú qiè bēi yáng guān dào lù cháng zēng bù dé xiàn yú jūn wáng

cén shēn yōu bō luó huā gē

我曾读佛经，听说过优钵罗花，却从未亲眼见过。天宝丙申年，我忝任大理评事，代理监察御史，兼任伊西北庭度支副使。公务之余常有闲暇，于是在府衙庭院里，栽树植药，堆土造山，开凿池塘。在其中徘徊游乐，足以寄托傲然自得的情怀。交河有个小吏献上这花，说它是从天山南边得来的。

这花的形态不同于其他草木，长势高耸如帽子般挺立。它高高向上耸立，生长时不向旁边伸展，聚集的花朵在中间弯折处绽放，成对的叶子包裹在外面，奇异的香气随风飘散，秀丽的色泽明媚动人。我观赏着它感叹道：你不生长在中原，却偏僻地生于边远之地，使得牡丹身价贵重、芙蓉声誉甚高，真是可惜啊！

天地本无私心，阴阳并无偏私，万物各自顺应生长，自然成就其本性，难道会因地处偏僻就不生长吗，难道会因无人欣赏就不芬芳吗？恰好这花若没被小吏发现，终究会被丢弃在山谷中，这与怀才的士人没遇到圣明君主，被弃于山林草野之中，又有什么不同呢！于是有感而发写下这首歌，歌词是：

在天山的南面，火山的北面，
那里有一种花，人们都不曾见识，它长着绿色的茎，碧绿的枝叶十分美丽。
它有六片叶子，花开时成九瓣；
夜里花瓣合拢，早晨开放，多有奇异的香味，为何不生长在中原啊，偏偏生长在西方。
如今它被移植在庭堂之下，令我的府邸大增光彩。
想必你一定是不耻于同媚俗的花草们为伍，才如此孤独高傲地自个开放于僻静之处！
为何得不到人们的赏识呢，在深邃的山坳谷地里饱受寒霜的摧残而凋折。
我暗自悲伤阳关一带道路漫长，我无法将你进献给君王。

岑参《优钵罗花歌》