宋诗  苏轼

hán gàn zhī mǎ sì qí yī zài lù xiāng shǒu fèn liè ruò yǒu suǒ wàng dùn zú ér cháng míng qí yī yù shè kāo gāo shǒu xià zé suǒ yóu jì jū jí ér wèi chéng qí èr zài shuǐ qián zhě fǎn gù ruò yǐ bí yǔ hòu zhě bú yìng yù yǐn ér liú xíng 　　　　yǐ wéi jiù mǎ yě zé qián wú jī luò hòu wú chuí cè yǐ wéi yě mǎ yě zé yú mù sǒng ěr fēng yì xì wěi jiē zhòng dù chéng xiāo rán rú xián dà fū guì gōng zǐ xiāng yǔ jiě dài tuō mào lín shuǐ ér zhuó yīng suì yù gāo jǔ yuǎn yǐn yǒu mí lù ér zhōng tiān nián zé bù kě dé yǐ gài yōu zāi yóu zāi liáo yǐ zú suì ér wú yíng

sū shì hán gān huà mǎ zàn

　　韩干所画的马有四匹：其中一匹在陆地上，头高高地昂起来，正摇动着鬃毛，好像在看什么东西似的，它顿顿脚，正高声地长鸣；其中一匹想要过河，马臀高高，马头在下，正在选择渡河的地方，正在小步徘徊而没渡成；其中二匹在水里面了，前面那匹马正在回头看，好像是在用鼻子说话，而后面那匹马却不应答，似乎想喝水而留步不走。

　　如果把他们当作是饲养的马匹的话，可是它们前面没有马笼头罩住，后面没有皮鞭鞭打；如果把它们当作是野外的马匹的话，可是它们的眼睛有棱有角，耳朵竖得高高的，胸脯丰满，马尾细细的，都合乎良马的标准。这些马潇洒得像贤大夫，像贵公子，纷纷宽衣解带，脱下冠帽，靠近水流而在清洗帽带—那般的高超脱俗。它们真想要昂首傲世，眺望远方，和麋鹿为友而终享天年，又难以做到。它们就这样从容不迫，闲适自得，姑且到老、到死而无所追求。

苏轼《韩干画马赞》