宋词  刘过

ān yuǎn lóu xiǎo jí yòu shāng gē bǎn zhī jī huáng qí xìng zhě qǐ cí yú lóng zhōu dào rén wèi fù cǐ táng duō lìng tóng liǔ fù zhī liú qù fēi shí mín zhān zhōu jiā zhòng chén mèng cān mèng róng shí bā yuè wǔ rì yě lú yè mǎn tīng zhōu hán shā dài qiǎn liú èr shí nián chóng guò nán lóu liǔ xià xì chuán yóu wèi wěn néng jǐ rì yòu zhōng qiū huáng hè duàn jī tóu gù rén jīn zài fǒu jiù jiāng shān hún shì xīn chóu yù mǎi guì huā tóng zài jiǔ zhōng bú sì shào nián yóu jīn zài fǒu yī zuò céng dào fǒu zhōng bú sì yī zuò zhōng bú shì

liú guò táng duō lìng · lú yè mǎn tīng zhōu

同一帮友人在安远楼聚会，酒席上一位姓黄的歌女请我作一首词，我便当场创作此篇。当时在一起的有同柳阜之、刘去非、石民瞻、周嘉仲、陈孟参、孟容。时为八月五日。

芦苇的枯叶落满沙洲，浅浅的寒水在沙滩上无声无息地流过。二十年光阴似箭，如今我又重新登上这旧地南楼。柳树下的小舟尚未系稳，我就匆匆忙忙重回故地，因为过不了几日就是中秋。
黄鹤矶头早已荒凉破败，老朋友如今还在吗？我眼前满目是苍凉的旧江山，又平添了无尽的绵绵新愁。想要买上桂花，带着美酒一同去水上泛舟逍遥一番，却始终没有了少年时那种豪迈的意气。

刘过《唐多令·芦叶满汀洲》