宋文  苏轼  经典

shuǐ jīng yún péng lǐ zhī kǒu yǒu shí zhōng shān yān lì yuán yǐ wéi xià lín shēn tán wēi fēng gǔ làng shuǐ shí xiāng bó shēng rú hóng zhōng shì shuō yě rén cháng yí zhī jīn yǐ zhōng qìng zhì shuǐ zhōng suī dà fēng làng bù néng míng yě ér kuàng shí hū zhì táng lǐ bó shǐ fǎng qí yí zōng dé shuāng shí yú tán shàng kòu ér líng zhī nán shēng hán hú běi yīn qīng yuè fú zhǐ xiǎng téng yú yùn xú xiē zì yǐ wéi dé zhī yǐ rán shì shuō yě yú yóu yí zhī shí zhī kēng rán yǒu shēng zhě suǒ zài jiē shì yě ér cǐ dú yǐ zhōng míng hé zāi yuán fēng qī nián liù yuè dīng chǒu yú zì qí ān zhōu xíng shì lín rǔ ér zhǎng zǐ mài jiāng fù ráo zhī dé xīng wèi sòng zhī zhì hú kǒu yīn dé guān suǒ wèi shí zhōng zhě sì sēng shǐ xiǎo tóng chí fǔ yú luàn shí jiān zé qí yī èr kòu zhī kōng kōng yān yú gù xiào ér bú xìn yě zhì mù yè yuè míng dú yǔ mài chéng xiǎo zhōu zhì jué bì xià dà shí cè lì qiān chǐ rú měng shòu qí guǐ sēn rán yù bó rén ér shān shàng qī hú wén rén shēng yì jīng qǐ zhé zhé yún xiāo jiān yòu yǒu ruò lǎo rén ké qiě xiào yú shān gǔ zhōng zhě huò yuē cǐ guàn hè yě yú fāng xīn dòng yù huán ér dà shēng fā yú shuǐ shàng chēng hóng rú zhōng gǔ bù jué zhōu rén dà kǒng xú ér chá zhī zé shān xià jiē shí xué xià bù zhī qí qiǎn shēn wēi bō rù yān hán dàn péng pài ér wéi cǐ yě zhōu huí zhì liǎng shān jiān jiāng rù gǎng kǒu yǒu dà shí dāng zhōng liú kě zuò bǎi rén kōng zhōng ér duō qiào yǔ fēng shuǐ xiāng tūn tǔ yǒu kuǎn kǎn tāng tà zhī shēng yǔ xiàng zhī chēng hóng zhě xiāng yìng rú yuè zuò yān yīn xiào wèi mài yuē rǔ shí zhī hū chēng hóng zhě zhōu jǐng wáng zhī wú yì yě kuǎn kǎn tāng tà zhě wèi zhuāng zǐ zhī gē zhōng yě gǔ zhī rén bù yú qī yě qiān chǐ yī zuò qiān rèn shì bú mù jiàn ěr wén ér yì duàn qí yǒu wú kě hū lì yuán zhī suǒ jiàn wén dài yǔ yú tóng ér yán zhī bù xiáng shì dà fū zhōng bù kěn yǐ xiǎo zhōu yè bó jué bì zhī xià gù mò néng zhī ér yú gōng shuǐ shī suī zhī ér bù néng yán cǐ shì suǒ yǐ bù chuán yě ér lòu zhě nǎi yǐ fǔ jīn kǎo jī ér qiú zhī zì yǐ wéi dé qí shí yú shì yǐ jì zhī gài tàn lì yuán zhī jiǎn ér xiào lǐ bó zhī lòu yě

sū shì shí zhōng shān jì

　　《水经》中说：“鄱阳湖的湖口有一座石钟山在那里。”郦道元认为石钟山下面靠近深潭，微风振动波浪，水和石头互相拍打，发出的声音好像大钟一般。这个说法，人们常常怀疑它。现在如果把钟磬放在水中，即使大风大浪也不能使它发出声响，何况是石头呢！到了唐代李渤才访求石钟山的旧址，在深潭边找到两块山石，敲击它们，聆听它们的声音，南边那座山石的声音重浊而模糊，北边那座山石的声音清脆而响亮，鼓槌停止了敲击，声音还在传播，余音慢慢地消失。他自己认为找到了这个石钟山命名的原因。但是这个说法，我更加怀疑。敲击后能发出声响的石头，到处都是这样，可唯独这座山用钟来命名，这是为什么呢？

　　元丰七年六月丁丑日，我从齐安坐船到临汝去，大儿子苏迈将要去就任饶州德兴县的县尉，我送他到湖口，因而能够观察这座称为“石钟”的山。庙里的和尚叫小孩拿着斧头，在乱石中间选一两处敲打它，硿硿地发出的响声。我本来就觉得可笑，并不相信。到了晚上，月光明亮，我独自和苏迈坐着小船来到绝壁下面。巨大的山石在旁边耸立着，高达千尺，好像凶猛的野兽和奇异的鬼怪，阴森森地要向人扑过来；山上宿巢的老鹰听到人声，也受惊飞起来，在云霄中磔磔地鸣叫；又有像老人在山谷中边咳边笑的声音，有人说这是鹳鹤。我正心惊想要回去，忽然巨大的声音从水上发出，噌地响着像钟鼓的声音连续不断。船夫非常害怕。我慢慢地观察，原来山脚下都是石头的洞穴和裂缝，不知它们的深浅，微微的水波涌进洞穴和裂缝，激荡撞击便产生这样的声音。船绕到两山之间，将要进入港口，有块大石头挡在水流的中央，上面可坐百来个人，中间是空的，而且有许多窟窿，把风浪吞进去又吐出来，发出窾坎镗鞳的声音，同先前噌吰的声音相互应和，好像音乐演奏。我于是笑着对苏迈说：“你知道吗？那噌吰的响声，是周景王无射钟的声音；窾坎镗鞳的响声，是魏庄子歌钟的声音。古人没有欺骗我啊！”

　　凡事不亲眼看到亲耳听到，却根据主观猜测去来判断它的有或没有（正不正确），可以吗？郦道元见到和听到的，大概和我一样，但是说得不详细；士大夫终究不愿夜晚乘着小船停靠在悬崖绝壁下面，所以不能知道真相；而渔人和船工，虽然知道却又不能用文字表达、记载。这就是世上没有流传下来（石钟山得名由来）的缘故。而浅陋的人用斧头敲打石头的办法来寻求（石钟山得名的）原因，自以为得到了事情的真相。我之所以记下以上的经过，是因为叹惜郦道元的解释过于简略，也嘲笑李渤的解释太浅陋了。

苏轼《石钟山记》