宋词  辛弃疾

chǔ tiān qiān lǐ qīng qiū shuǐ suí tiān qù qiū wú jì yáo cén yuǎn mù xiàn chóu gōng hèn yù zān luó jì luò rì lóu tóu duàn hóng shēng lǐ jiāng nán yóu zǐ bǎ wú gōu kàn liǎo lán gān pāi biàn wú rén huì dēng lín yì lán gān yī zuò lán gān xiū shuō lú yú kān kuài jìn xī fēng jì yīng guī wèi qiú tián wèn shè pà yīng xiū jiàn liú láng cái qì kě xī liú nián yōu chóu fēng yǔ shù yóu rú cǐ qiàn hé rén huàn qǔ hóng jīn cuì xiù wèn yīng xióng lèi kuài tóng kuài

xīn qì jí shuǐ lóng yín · dēng jiàn kāng shǎng xīn tíng

辽阔的南国秋空千里冷落凄凉，江水向天边流去，秋天更无边无际。极目遥望远处的山岭，只引起我对国土沦落的忧愁和愤恨，那群山就像女人头上的玉簪和螺髻。夕阳西下之时落日斜挂楼头，孤雁悲啼声里游子悲愤压抑。我看完这宝刀，狠狠地把楼上的栏杆都拍遍了，也没有人领会我现在登楼的心意。
不要说鲈鱼肉度丝鲜美，秋风呼呼刮满天，我怎会像西晋的张翰，为贪吃家乡美味而弃官？若是像（许汜）那样只顾置地买房谋私利，恐怕见到才气雄大的刘备，应该会感到羞耻惭愧。只遗憾时光流逝，国家仍在风雨飘摇之中，北伐无期，恢复中原的夙愿不能实现！叫谁去请那些披红着绿的歌女，来为我擦掉英雄失意的眼泪！

辛弃疾《水龙吟·登建康赏心亭》