明文  袁宏道

yān dì hán huā zhāo jié hòu yú hán yóu lì dòng fēng shí zuò zuò zé fēi shā zǒu lì jú cù yí shì zhī nèi yù chū bù dé měi mào fēng chí xíng wèi bǎi bù zhé fǎn 　　　　niàn èr rì tiān shāo hé xié shù yǒu chū dōng zhí zhì mǎn jǐng gāo liǔ jiā dī tǔ gāo wēi rùn yí wàng kōng kuò ruò tuō lóng zhī hú yú shí bīng pí shǐ jiě bō sè zhà míng lín làng céng céng qīng chè jiàn dǐ jīng jīng rán rú jìng zhī xīn kāi ér lěng guāng zhī zhà chū yú xiá yě shān luán wéi qíng xuě suǒ xǐ juān rán rú shì xiān yán míng mèi rú qiàn nǚ zhī huì miàn ér jì huán zhī shǐ lüè yě liǔ tiáo jiāng shū wèi shū róu shāo pī fēng mài tián qiǎn liè cùn xǔ yóu rén suī wèi shèng quán ér míng zhě léi ér gē zhě hóng zhuāng ér jiǎn zhě yì shí shí yǒu fēng lì suī shàng jìn rán tú bù zé hàn chū jiā bèi fán pù shā zhī niǎo xiā làng zhī lín yōu rán zì dé máo yǔ lín liè zhī jiān jiē yǒu xǐ qì shǐ zhī jiāo tián zhī wài wèi shǐ wú chūn ér chéng jū zhě wèi zhī zhī yě 　　　　fú bù néng yǐ yóu huī shì ér xiāo rán yú shān shí cǎo mù zhī jiān zhě wéi cǐ guān yě ér cǐ dì shì yǔ yú jìn yú zhī yóu jiāng zì cǐ shǐ wū néng wú jì jǐ hài zhī èr yuè yě

yuán hóng dào mǎn jǐng yóu jì

　　燕地一带气候寒冷，花朝节过后，余寒仍然很厉害。冷风时常刮起，一刮就沙砾飞扬。只能拘束在室内，想出去都不可能。每次冒风疾行，不到百步就被迫返回。

　　二十二日天气略微暖和，跟几个朋友一起出东直门，到满井。高大的柳树夹立堤旁，肥沃的土地有些湿润，一望空旷开阔，自己就好像是逃脱笼子的天鹅。这时河的冰面已经开始融化，波光才刚刚开始明亮，像鱼鳞似的浪纹一层一层，清澈得可以看到河底，光亮的样子，好像新打开的明镜，清冷的光辉突然从镜匣中射出来一样。山峦被晴天融化的积雪洗过，美好的样子，好像刚擦过一样；娇艳光亮，又像美丽的少女洗了脸刚梳好的髻寰一样。柳条将要舒展却还没有舒展，柔软的梢头在风中散开，麦苗破土而出，短小如兽颈上的毛，才一寸左右。游人虽然还不是很多，但是汲泉水煮茶喝的，端着酒杯唱歌的，穿着艳装骑驴的，也时时能看到。虽然风依旧吹的猛烈，然而走路就汗流浃背。举凡那些在沙滩上晒太阳的鸟，浮到水面上戏水的鱼，都悠然自得，动物都透出喜悦的气息。我这才知道郊外未尝没有春天，然而住在城里的人却不知道。

　　不会因为游玩而耽误公事，能无拘无束潇洒在山石草木之间游玩的，恐怕只有我这个身居闲职的人了吧。而此地正好离我近，我的郊游打算从这里开始，怎能没有记述？这是明万历二十七年二月。

袁宏道《满井游记》