宋词  张孝祥  行旅

dòng tíng qīng cǎo jìn zhōng qiū gèng wú yì diǎn fēng sè yù jiàn qióng tián sān wàn qǐng zhuó wǒ piān zhōu yí yè sù yuè fēn huī míng hé gòng yǐng biǎo lǐ jù chéng chè yōu rán xīn huì miào chù nán yǔ jūn shuō zhuó tóng zhuó yù jiàn yī zuò yù jiè míng hé yī zuò yín hé yīng niàn lǐng hǎi jīng nián gū guāng zì zhào gān fèi jiē bīng xuě duǎn fà xiāo sāo jīn xiù lěng wěn fàn cāng láng kōng kuò jìn yì xī jiāng xì zhēn běi dǒu wàn xiàng wéi bīn kè kòu xián dú xiào bù zhī jīn xī hé xī gān fèi yī zuò gān dǎn cāng láng yī zuò cāng míng jìn yì yī zuò jìn xī lǐng hǎi yī zuò lǐng biǎo

zhāng xiào xiáng niàn nú jiāo · guò dòng tíng

洞庭湖与青草湖相连，浩瀚无边，在这中秋将至的时节，更是没有一点风势。平静清澈的湖面像白玉磨成的镜子，像美玉铺成的田地，有几万顷那么宽阔，湖上只漂浮着我的一叶扁舟。皎洁的明月和灿烂的银河，在这浩瀚的玉镜中映出她们的芳姿，水面上下一片澄明。体会着万物的空明，这种美妙的体验却不知如何与君分享。
感怀这一轮孤光自照的明月啊，多少年徘徊于岭海之间，胸襟仍像冰雪一样透明。如今我（虽）因年老而深感短发稀疏，衣襟单薄透着寒意，（但）我仍能平静地泛舟在这广阔浩淼的苍溟之中。让我捧尽西江清澈的江水，细细地斟在北斗星做成的酒勺中，请天地万象统统来做我的宾客。我尽情地拍打着我的船舷，独自地放声高歌啊，不知道今夕是何年！

张孝祥《念奴娇·过洞庭》