宋词  姜夔

xīn hài zhī dōng yú zài xuě yì shí hú zhǐ jì yuè shòu jiǎn suǒ jù qiě zhēng xīn shēng zuò cǐ liǎng qǔ shí hú bǎ wán bù yǐ shǐ gōng jì lì xí zhī yīn jié xié wǎn nǎi míng zhī yuē àn xiāng shū yǐng tái zhī zhuì yù yǒu cuì qín xiǎo xiǎo zhī shàng tóng sù kè lǐ xiāng féng lí jiǎo huáng hūn wú yán zì yǐ xiū zhú zhāo jūn bú guàn hú shā yuǎn dàn àn yì jiāng nán jiāng běi xiǎng pèi huán yuè yè guī lái huà zuò cǐ huā yōu dú yóu jì shēn gōng jiù shì nà rén zhèng shuì lǐ fēi jìn é lǜ mò sì chūn fēng bù guǎn yíng yíng zǎo yǔ ān pái jīn wū hái jiào yí piàn suí bō qù yòu què yuàn yù lóng āi qǔ děng nèn shí chóng mì yōu xiāng yǐ rù xiǎo chuāng héng fú

jiāng kuí shū yǐng · tái zhī zhuì yù

辛亥年冬天，我冒雪去拜访石湖居士。居士要求我创作新曲，于是我创作了这两首词曲。石湖居士吟赏不已，教乐工歌妓练习演唱，音调节律悦耳婉转。于是将其命名为《暗香》、《疏影》。

苔梅的枝梢缀着梅花，如玉晶莹，小小的翠鸟在枝上伴她（梅花）同宿。在客旅他乡时见到它的倩影，像佳人在夕阳斜映篱笆的黄昏中，默默孤独，倚着修长的翠竹。就像王昭君远嫁匈奴，不习惯北方的荒漠，只是暗暗地怀念着江南江北的故土。我想她戴着叮咚环佩，趁着月夜归来，化作了梅花的一缕幽魂，缥缈、孤独。
我还记得寿阳宫中的旧事，寿阳公主正在春梦里，飞下的一朵梅花正落在她的眉际。不要像无情的春风，不管梅花如此美丽清香，依旧将它风吹雨打去，应该早早给它安排金屋，让它有一个好的归宿。梅花不能永远属于呵护它的人，它终究将一片片随水飘去，我只能吹一曲《梅花落》诉说心中的哀怨。等到那时再觅梅花的倩影，只能在小窗边的画轴上见到它的枝叶扶疏。

姜夔《疏影·苔枝缀玉》