宋词  苏轼

pú qī suì shí jiàn méi zhōu lǎo ní xìng zhū wàng qí míng nián jiǔ shí suì zì yán cháng suí qí shī rù shǔ zhǔ mèng chǎng gōng zhōng yí rì dà rè shǔ zhǔ yǔ huā ruǐ fū rén yè nà liáng mó hē chí shàng zuò yì cí zhū jù néng jì zhī jīn sì shí nián zhū yǐ sǐ jiǔ yǐ rén wú zhī cǐ cí zhě dàn jì qí shǒu liǎng jù xiá rì xún wèi qǐ dòng xiān gē lìng hū nǎi wèi zú zhī yún bīng jī yù gǔ zì qīng liáng wú hàn shuǐ diàn fēng lái àn xiāng mǎn xiù lián kāi yì diǎn míng yuè kuī rén rén wèi qǐn qī zhěn chāi héng bìn luàn qǐ lái xié sù shǒu tíng hù wú shēng shí jiàn shū xīng dù hé hàn shì wèn yè rú hé yè yǐ sān gēng jīn bō dàn yù shéng dī zhuǎn dàn qū zhǐ xī fēng jǐ shí lái yòu bú dào liú nián àn zhōng tōu huàn

sū shì dòng xiān gē · bīng jī yù gǔ

我在七岁的时候，见到眉州一个老尼姑，姓朱，忘记了她的名字，年龄九十岁。自称曾经跟从她的师父到蜀主孟昶宫中，有一天天气非常热，蜀主与花蕊夫人晚上在摩诃池上乘凉，写了一首词，朱姓女尼都能记住词的内容。此事已过去四十年，朱姓女尼已经去世很久了，人间已经没有了知道此词之人，我仅记住词的开头两句，空闲时仔细品味，这不就是洞仙歌令吗？于是给它补足全。

冰一样的肌肤，玉一般的身骨，自然是遍身清凉没有汗。宫殿里清风徐来幽香弥漫。绣帘被风吹开，一线月光把佳人窥探，佳人还没有入睡，她斜倚绣枕钗横发乱。
他起来携着她的小手，走出无声的庭院，随时可见流星横穿河汉。试问夜已多深？已过了三更，月光暗淡，玉绳星向下旋转。她掐着手计算，秋风几时吹来，不知不觉间感到，流年似水，岁月在暗暗变换。

苏轼《洞仙歌·冰肌玉骨》