宋词  辛弃疾

zhào chāng fù qī yuè wàng rì yòng dōng pō yùn xù tài bái dōng pō shì jiàn jì guò xiāng bāo jiè qiě yǒu qiū shuǐ zhī yuē bā yuè shí sì rì yú wò bìng bó shān sì zhōng yīn yòng yùn wéi xiè jiān jì wú zǐ sì wǒ zhì zài liáo kuò chóu xī mèng dēng tiān mó suō sù yuè rén shì fǔ yǎng yǐ qiān nián yǒu kè cān luán bìng fèng yún yù qīng shān chì bì xiāng yuē shàng gāo hán zhuó jiǔ yuán běi dǒu wǒ yì shī qí jiān shǎo gē yuē shén shèn fàng xíng rú mián hóng hú yí zài gāo jǔ tiān dì dǔ fāng yuán yù chóng gē xī mèng jué tuī zhěn wǎng rán dú niàn rén shì dǐ kuī quán yǒu měi rén kě yǔ qiū shuǐ gé chán juān

xīn qì jí shuǐ diào gē tóu · wǒ zhì zài liáo kuò

赵昌父在七月十五这天，依照苏轼《水调歌头・明月几时有》的韵脚填词，词中叙述李白、苏轼的旧事寄给我，对我过于褒奖推许，还提及了与我八月中秋泛舟的约定。八月十四日，我正卧病在博山寺中，于是依照同样的韵脚填词作答，同时也寄给吴子似。

我的志向在那辽阔的宇宙，昨晚我在梦中登上了蓝天。伸手抚摸那皎洁的明月，俯仰之间，人间已过千年。又梦见你乘着鸾鸟、凤凰，遇见了苏轼和李白诗仙，相约一同登上那高寒的月宫。他们手持北斗星当作酒勺斟酒畅饮，我也有幸以渺小之身置身其中。
小歌道：神魂何等自由奔放，身体却像在安然静卧。鸿鹄一次次振翅高飞，天地间都能看见它翱翔的方圆轨迹。正想再放声歌唱，却从梦中醒来；推开枕头，我独自茫然思索：人世间的事情，为何总有缺憾与圆满的分别？虽有知己好友可倾诉心声，却被一汪秋水隔断，难见那姿容美好的身影。

辛弃疾《水调歌头·我志在寥阔》