宋词  文天祥

qián kūn néng dà suàn jiāo lóng yuán bú shì chí zhōng wù fēng yǔ láo chóu wú zhuó chù nǎ gèng hán qióng sì bì héng shuò tí shī dēng lóu zuò fù wàn shì kōng zhōng xuě jiāng liú rú cǐ fāng lái hái yǒu yīng jié hán qióng yī zuò hán chóng kān xiào yí yè piāo líng chóng lái huái shuǐ zhèng liáng fēng xīn fā jìng lǐ zhū yán dōu biàn jìn zhǐ yǒu dān xīn nán miè qù qù lóng shā jiāng shān huí shǒu yí xiàn qīng rú fà gù rén yīng niàn dù juān zhī shàng cán yuè

wén tiān xiáng lèi jiāng yuè · hé yǒu yì zhōng yán bié

天地如此广阔，想来蛟龙本就不是困在池中的凡物。风雨飘摇中，满腔忧愁无处安放，更何况四壁间深秋的蟋蟀声凄切。当年曹操横握长矛题诗抒怀，王粲登楼作赋感慨身世，这些英雄往事都如空中飞雪般消逝。但长江依旧滚滚东流，未来定会有英雄豪杰崛起。
可笑我如一片落叶漂泊无依，再次来到淮水之畔，正遇上凉风刚刚兴起。镜中年轻的容颜早已改变，唯有一颗赤诚之心难以磨灭。一步步走向遥远的北方沙漠，回首眺望故国山河，那一线青翠如发丝般隐约可见。远方的友人应当会思念我吧，我终将如杜鹃鸟般啼血枝头，魂系故国的残月。

文天祥《酹江月·和友驿中言别》