宋词

yú ruò guàn zhī nián suí dié jiāng dōng cáo wéi cháng yǔ yǒu rén xiá rì mìng jiǔ céng lóu bù wéi zhōng fù shí chéng zhī shèng bān bān zài mù ér píng huái rú xí yì héng chén zūn zǔ jiān jì ér běi lì huái shān zì qí ān sù jiāng fàn hú bó yóu bā líng yòu dé dēng yuè yáng lóu yǐ jìn jīng zhōu zhī wěi guān sūn liú hǔ shì yí jī yī rán shān chuān cǎo mù chā qiáng rén yì jì huí jīng shī rì yì fēng lè lóu yǐ guān xī hú yīn sòng yǒu rén dōng nán wǔ mèi cí liǎo nán ér zhī jù tàn xī zhě jiǔ zhī jiǔ hān dà shū dōng bì yǐ xiě xiōng zhōng zhī bó yù shí jiā xī gēng zǐ qiū jì xià huàn yě jì shàng céng lóu yǔ yuè yáng lóu shī jiǔ fù shī wàng cháng shān yuǎn shuǐ jīng zhōu xíng shèng xī yáng kū mù liù dài xīng shuāi fú qǐ zhòng móu huàn huí xuán dé xiào shā jǐng shēng tún quǎn ér guī lái yě duì xī hú tàn xī shì mèng yé fēi zhū jūn fù fěn tú zhī wèn nán běi zhàn zhēng dōu bù zhī hèn gū shān shuāng zhòng méi diāo lǎo yè píng dī yǔ jí liǔ qì cán sī yù lěi téng yān zhū huái fēi làng wàn lǐ xīng fēng sòng gǔ pí yuán fú bèi suàn shì jīn rú cǐ ān yòng máo zhuī

chén rén jié qìn yuán chūn · jì shàng céng lóu

我在刚刚二十岁时，参加江南东路漕司所举办的牒试，曾经和朋友们在闲暇的时间登上高楼，叫人备酒。不仅钟阜石城的景色历历在目、明朗清楚，而且淮河平静无浪，像是席子一样，近在咫尺。我还向北游历了淮山，走过齐安，洞庭湖，泛游了巴陵郡登上了岳阳楼，看尽了荆州所有的雄伟风景。孙权、刘备如虎之雄视遗迹的场景依然在眼前，山河草木大体上还能使人满意。到了京都，前往丰乐楼去看西湖之景。因为诵读了朋友“东南妩媚，雌了男儿”的句子，人们叹息了许久。酒醉后，往东边墙壁上大肆挥毫，写出胸中郁闷之气。正值理宗嘉熙四年秋季的下旬。

曾记得，年少时远游各地，登建康的高楼与湖南岳阳楼，饮酒赋诗的兴致。望连绵高山和远去的江水，显示出荆州的优越地势，看落日余晖映照枯黄的树木，不禁感叹六朝的兴盛与衰退。应扶起孙权，唤回刘备，把刘表的猪狗儿都笑个死。回到京师临安，面对着西湖叹息，这是在做梦不是？
诸君只顾涂抹脂粉百事不问，就连南北战争都不知。恨孤山的白霜太厚，使梅花凋零老了叶子；平堤上的雨下得太急，使柳条衰残像在哭泣。垒山烽烟腾起，淮河水飞溅恶浪，万里腥风送来战鼓声不息。想如今国事已败坏至此，怎用得上文人去耍笔杆子！

陈人杰《沁园春·记上层楼》