魏晋文  曹丕

èr yuè sān rì pī bái suì yuè yì dé bié lái xíng fù sì nián sān nián bú jiàn dōng shān yóu tàn qí yuǎn kuàng nǎi guò zhī sī hé kě zhī suī shū shū wǎng fǎn wèi zú jiě qí láo jié 　　　　xī nián jí yì qīn gù duō lí qí zāi xú chén yìng liú yì shí jù shì tòng kě yán yé xī rì yóu chǔ xíng zé lián yú zhǐ zé jiē xí hé céng xū yú xiāng shī měi zhì shāng zhuó liú xíng sī zhú bìng zòu jiǔ hān ěr rè yǎng ér fù shī dāng cǐ zhī shí hū rán bú zì zhī lè yě wèi bǎi nián jǐ fèn kě cháng gòng xiāng bǎo hé tú shù nián zhī jiān líng luò lüè jìn yán zhī shāng xīn qǐng zhuàn qí yí wén dōu wéi yì jí guān qí xìng míng yǐ wéi guǐ lù zhuī sī xī yóu yóu zài xīn mù ér cǐ zhū zǐ huà wéi fèn rǎng kě fù dào zāi 　　　　guān gǔ jīn wén rén lèi bú hù xì xíng xiǎn néng yǐ míng jié zì lì ér wěi cháng dú huái wén bào zhì tián dàn guǎ yù yǒu jī shān zhī zhì kě wèi bīn bīn jūn zǐ zhě yǐ zhù zhōng lùn èr shí yú piān chéng yì jiā zhī yán cí yì diǎn yǎ zú chuán yú hòu cǐ zǐ wéi bù xiǔ yǐ dé liǎn cháng fěi rán yǒu shù zuò zhī yì qí cái xué zú yǐ zhù shū měi zhì bú suì liáng kě tòng xī jiān zhě lì lǎn zhū zǐ zhī wén duì zhī wèn lèi jì tòng shì zhě xíng zì niàn yě kǒng zhāng zhāng biǎo shū jiàn wēi wéi fán fù gōng gàn yǒu yì qì dàn wèi qiú ěr qí wǔ yán shī zhī shàn zhě miào jué shí rén yuán yú shū jì piān piān zhì zú lè yě zhòng xuān dú zì shàn yú cí fù xī qí tǐ ruò bù zú qǐ qí wén zhì yú suǒ shàn gǔ rén wú yǐ yuǎn guò xī bó yá jué xián yú zhōng qī zhòng ní fù hǎi yú zǐ lù tòng zhī yīn zhī nán yù shāng mén rén zhī mò dài zhū zǐ dàn wéi wèi jí gǔ rén zì yì shí zhī jùn yě jīn zhī cún zhě yǐ bú dài yǐ hòu shēng kě wèi lái zhě nán wū rán kǒng wú yǔ zú xià bù jí jiàn yě 　　　　nián xíng yǐ zhǎng dà suǒ huái wàn duān shí yǒu suǒ lǜ zhì tōng yè bù míng zhì yì hé shí fù lèi xī rì yǐ chéng lǎo wēng dàn wèi bái tóu ěr guāng wǔ yán nián sān shí yú zài bīng zhōng shí suì suǒ gēng fēi yī wú dé bù jí zhī ér nián yǔ zhī qí yǐ yǐ quǎn yáng zhī zhì fú hǔ bào zhī wén wú zhòng xīng zhī míng jiǎ rì yuè zhī guāng dòng jiàn zhān guān hé shí yì hū kǒng yǒng bú fù dé wéi xī rì yóu yě shào zhuàng zhēn dāng nǔ lì nián yí guò wǎng hé kě pān yuán gǔ rén sī bǐng zhú yè yóu liáng yǒu yǐ yě 　　　　qǐng hé yǐ zì yú pō fù yǒu suǒ shù zào fǒu dōng wàng yú yì cái shū xù xīn pī bái

cáo pī yǔ wú zhì shū

　　二月三日，曹丕说。时间过得很快，我们分别又将四年。三年不见，《东山》诗里的士兵尚且感叹离别时间太长，何况我们分别都已经超过三年，思念之情怎么能够忍受呢！虽然书信来往，不足以解除郁结在心头的深切怀念之情。

　　前一年流行疾疫，亲戚朋友多数遭受不幸，徐干、陈琳、应瑒、刘桢，很快相继都去世，我内心的悲痛怎么能用言语表达啊？过去在一起交往相处，外出时车子连着车子，休息时座位相连，何曾片刻互相分离！每当我们互相传杯饮酒的时候，弦乐管乐一齐伴奏，酒喝得痛快，满面红光，仰头吟诵自己刚作出的诗，每当沉醉在欢乐的时候，恍惚间却未觉得这是难得的欢乐。我以为百年长寿是每人应有一份，长久地相互在一起，怎想到几年之间，这些好朋友差不多都死光了，说到这里非常痛心。近来编定他们的遗著，合起来成为一本集子，看他们的姓名，已经是在阴间死者的名册。追想过去交往相好的日子，还历历在目，而这些好友，都死去化为粪土，怎么忍心再说呢？

　　纵观古今文人，大多都不拘小节，很少能在名誉和节操上立身的。但只有徐干既有文才，又有好的品德，宁静淡泊，少嗜欲，有不贪图权位隐退之心，可以说是文雅而又朴实的君子。他著有《中论》二十多篇，自成一家的论著，文辞典雅，足以流传后世，他的精神、成就永远存在。应瑒文采出众常有著述之意，他的才能学识足以著书，但他美好的愿望没有实现，实在应该痛惜。近来遍阅他们的文章，看后不禁拭泪，既痛念逝去的好友，而且又想到自己生命短促。陈琳的章表文笔很雄健有力，但稍微有些冗长。刘桢的文风洒脱奔放，只是还不够有力罢了，他的五言诗很完美，在同代人中最妙。阮瑀的书札文词美丽，使人感到十分快乐。王粲只擅长辞赋，可惜风格纤弱，不能够振作起文章气势，至于他擅长的，古代没有人能超过很远。过去伯牙在钟子期死后破琴绝弦，终身不再鼓琴，痛惜知音难遇；孔子听说子路被卫人杀害，剁成肉酱，命人将家里的肉酱倒掉，悲伤弟子当中没有能比得上子路的。这些人只是有些还不及古人，也算一代优秀人才，现在活着的人，已没有人能比得上的了。将来定有优秀人才出现，后来之人难于轻视，但是恐怕我与您不能赶上见到了。

　　年龄已经增大，心中所想的千头万绪，时常有所思虑，以至整夜不眠，志向和意趣什么时候能再像过去那样高远呢？已经变成老翁，只不过没有白头发罢了。东汉光武帝说：“三十多岁，在军队中十年，所经历的事不止一件。”我的才能赶不上他，但是年龄和他一样大了。凭低下的才能却处在很高地位，德才不足，只是凭借父亲曹操之力而有高位，一举一动都有人注意，什么时候才能改变这种情况呢？恐怕永远不能再像过去那样游玩了。年轻人的确应当努力，年龄一旦过去，时光怎么能留得住，古人想夜里拿着蜡烛游玩，确实很有道理啊。

　　近来您用什么自我娱乐？仍旧再有什么著作吗？向东望去非常悲伤，写信来叙述内心情感。曹丕陈说。

曹丕《与吴质书》