魏晋文  曹植

zhí bái jì zhòng zú xià qián rì suī yīn cháng tiáo dé wéi mì zuò suī yàn yǐn mí rì qí yú bié yuǎn huì xī yóu bú jìn qí láo jì yě ruò fú shāng zhuó líng bō yú qián xiāo jiā fā yīn yú hòu zú xià yīng yáng qí tǐ fèng tàn hǔ shì wèi xiāo cáo bù zú chóu wèi huò bù zú móu yě zuǒ gù yòu pàn wèi ruò wú rén qǐ fēi wú zǐ zhuàng zhì zāi guò tú mén ér dà jiáo suī bù dé ròu guì qiě kuài yì dāng sī zhī shí yuàn jǔ tài shān yǐ wéi ròu qīng dōng hǎi yǐ wéi jiǔ fá yún mèng zhī zhú yǐ wéi dí zhǎn sì bīn zhī zǐ yǐ wéi zhēng shí ruò tián jù hè yǐn ruò guàn lòu zhī qí lè gù nán liáng qǐ fēi dà zhàng fū zhī lè zāi 　　　　rán rì bù wǒ yǔ yào líng jí jié miàn yǒu yì yǐng zhī sù bié yǒu shēn shāng zhī kuò sī yù yì liù lóng zhī shǒu dùn xī hé zhī pèi zhé ruò mù zhī huā bì méng sì zhī gǔ tiān lù gāo miǎo liáng jiǔ wú yuán huái liàn fǎn cè rú hé rú hé 　　　　dé suǒ lái xùn wén cǎi wěi qū yè ruò chūn róng liú ruò qīng fēng shēn yǒng fǎn fù kuàng ruò fù miàn qí zhū xián suǒ zhù wén zhāng xiǎng huán suǒ zhì fù shēn yǒng zhī yě kě lìng xǐ shì xiǎo lì fěng ér sòng zhī fú wén zhāng zhī nán fēi dú jīn yě gǔ zhī jūn zǐ yóu yì bìng zhū jiā yǒu qiān lǐ jì ér bù zhēn yān rén huái yíng chǐ hé shì wú guì yǐ fú jūn zǐ ér zhī yīn yuè gǔ zhī dá lùn wèi zhī tōng ér bì mò dí bú hào jì hé wéi guò zhāo gē ér huí chē hū zú xià hào jì zhí mò dí huí chē zhī xiàn xiǎng zú xià zhù wǒ zhāng mù yě yòu wén zú xià zài bǐ zì yǒu jiā zhèng fú qiú ér bù dé zhě yǒu zhī yǐ wèi yǒu bù qiú ér dé zhě yě qiě gǎi zhé yì xíng fēi liáng lè zhī yù yì mín ér zhì fēi chǔ zhèng zhī zhèng yuàn zú xià miǎn zhī ér yǐ yǐ 　　　　shì duì jiā bīn kǒu shòu bù xī wǎng lái shuò xiāng wén cáo zhí bái

cáo zhí yǔ wú jì chóng shū

　　曹植敬白：季重足下。前不久因来陈述工作情况，得与你促膝而坐。虽然在一起宴饮终日，但我仍旧感到分别的日子太久，见面的时间太短暂，所以仍然无法消除胸中的郁闷。像上一次宴饮，我们让酒杯逐流于宾客面前，使萧茄发音于宾客的身后，足下如鹰奋扬身体，似凤歌吟，像虎顾视，认为萧何、曹参不足以与己匹敌，卫青、霍去病不足以与己抗衡。足下左顾右盼，旁若无人，这不正是君子的豪情壮志吗？路过肉铺之外而大口咀嚼，虽然没有真正吃到肉，但图个心里痛快。此时，真希望能将整个泰山搬来当肉，倾尽东海的水拿来当酒，砍伐云梦的长竹做成笛，斩削泗水之滨的梓木制成筝；吃起饭菜，像填塞巨大的壑谷；喝起酒来，像灌注漏底的酒杯。其快乐真是无可限量啊，这不正是大丈夫的快乐吗？

　　然而，时不我与，太阳迅疾地前行。聚首的时光如同光影奔跑一样过的很快，离别有如参商二星一样相距遥远。我的心很想摁住六龙的脑袋，让曦和让下日车上的缰绳，折取若木之花遮拦太阳，来闭塞蒙汜的深谷。但是天路高远，的确无从攀登，我心怀着眷恋的感情，以致于寝卧难安，不知道如何是好？

　　收到了你的来信，信上文采斐然，如三月的繁花一样美盛，像清风一样明净，我反复诵读，就好象又见到你本人一样。诸贤所做的文章，想你回到朝歌再重新诵读。也可让那些喜欢多事的小吏讽刺而诵之。作文章的困难，不只存在于今时，古代的君子作文章时也同样感到很难！如果家家都有千里马，那么骏马就不再显得珍贵；人人都拥有盈尺之璧，和氏璧又怎么会显得珍稀？ 君子如果不通晓音乐，古代的通达之论就会认为他只知实用、不明礼乐。墨子如果不喜欢音乐，路过朝歌的时候又何必掉转车头？足下喜爱音乐，又恰好在墨子当年掉转车头的朝歌县为官吏，我热切地希望足下能帮我开拓眼界啊！ 我又听说足下在朝歌县已经有了不错的政绩，世界上总有求之却不可得的事，但从没有不经追求却可以不劳而获的事。如果改辙而行，就不是王良、伯乐的驾御之道了；如果改民情而治，也不是孙叔敖、郑子产的为政之方。希望足下能以此自勉而已。

　　适逢接待嘉宾，此信由我口授、他人代笔而成，言不尽意，常往来相问安好。曹植敬白。

曹植《与吴季重书》