宋词  柳永

xiǎo lái tiān qì nóng dàn wēi yǔ qīng sǎ jìn qīng míng fēng xù xiàng mò yān cǎo chí táng jìn kān tú huà yàn xìng nuǎn zhuāng liǎn yún kāi ruò liǔ kùn gōng yāo dī yā shì chù lì zhì yíng yíng qiǎo xiào xī xī zhēng cù qiū qiān jià xì cǎi qiú luó shòu jīn jī jiè yǔ shào nián chí chěng fāng jiāo lǜ yě zhàn duàn wǔ líng yóu zòu cuì guǎn fán xián shēng hé yǎ xiàng míng yuán shēn chù zhēng nǐ huà lún jìng jī bǎo mǎ qǔ cì luó liè bēi pán jiù fāng shù lǜ yīn hóng yǐng xià wǔ pó suō gē wǎn zhuǎn fǎng fú yīng jiāo yàn chà cùn zhū piàn yù zhēng sì cǐ nóng huān wú jià rèn tā měi jiǔ shí qiān yì dǒu yǐn jié réng jiě jīn diāo shē zì mù tiān xí dì táo táo jìn zuì tài píng qiě lè táng yú jǐng huà xū xìn yàn yáng tiān kàn wèi zú yǐ jué yīng huā xiè duì lǜ yǐ cuì é zěn rěn qīng shě

liǔ yǒng pāo qiú lè · xiǎo lái tiān qì nóng dàn

天亮时天气忽晴忽阴，细雨轻轻地下着。清明的时候，满大街都飘舞着柳絮，池塘边烟雾笼罩着芳草，这些景物都可以用来作画。艳丽的杏花，好像美人化妆后的脸，柳枝轻柔低垂，如春困美人的细腰。到处都是仪态美好的女子，美丽动人的嬉笑，争着向秋千架旁聚集。男子有的手握彩球，有的在进行斗鸡游戏，少年策马疾驰，去往郊外踏青。百姓们占尽了富贵少年游玩的地方，人们吹奏脆笛等乐器，到处都有和雅而又繁杂的弦声。
我向着园林的深处，争着停放画轮车，拴住宝马。随意地放置杯盘于树下，在树荫下。舞姿优美，歌声嘹亮，就好像黄莺、春燕一样。寸大的宝珠，片阔之玉，虽然是宝物，但再贵也比不过今天的欢乐，因为它是无价的。任凭他美酒一斗值千钱，喝完了就用头上的帽子去换酒。以天为幕，以地为席，尽情地喝酒，就好像在唐虞时代一样。艳阳天在还没看足的时候，已发觉莺飞花谢。对着美酒和美女，怎么忍心轻易舍弃。

柳永《抛球乐·晓来天气浓淡》