宋文  晁补之

qù xīn chéng zhī běi sān shí lǐ shān jiàn shēn cǎo mù quán shí jiàn yōu chū yóu qí xíng shí chǐ jiān páng jiē dà sōng qū zhě rú gài zhí zhě rú chuáng lì zhě rú rén wò zhě rú qiú sōng xià cǎo jiān yǒu quán jù rù fú xiàn duò shí jǐng qiāng rán ér míng sōng jiān téng shù shí chǐ wān yán rú dà yuán qí shàng yǒu niǎo hēi rú qú yù chì guān cháng huì fǔ ér zhuó zhé rán yǒu shēng 　　　　shāo xī yì fēng gāo jué yǒu xī jiè rán jǐn kě bù xì mǎ shí zuǐ xiāng fú xié ér shàng huáng xiǎo yǎng bú jiàn rì rú sì wǔ lǐ nǎi wén jī shēng yǒu sēng bù páo niè lǚ lái yíng yǔ zhī yǔ è ér gù rú mí lù bù kě jiē dǐng yǒu wū shù shí jiān qū zhé yī yá bì wéi lán shǔn rú wō shǔ liáo rào nǎi dé chū mén yǒu xiāng zhí jì zuò shān fēng sà rán ér zhì táng diàn líng duó jiē míng èr sān zǐ xiāng gù ér jīng bù zhī shēn zhī zài hé jìng yě qiě mù jiē sù 　　　　yú shí jiǔ yuè tiān gāo lù qīng shān kōng yuè míng yǎng shì xīng dǒu jiē guāng dà rú shì zài rén shàng chuāng jiān zhú shù shí gān xiāng mó jiá shēng qiè qiè bù yǐ zhú jiān méi zōng sēn rán rú guǐ mèi lí lì tū bìn zhī zhuàng èr sān zǐ yòu xiāng gù pò dòng ér bù dé mèi chí míng jiē qù 　　　　jì huán jiā shù rì yóu huǎng hū ruò yǒu yù yīn zhuī yì zhī hòu bú fù dào rán wǎng wǎng xiǎng xiàn qí shì yě

cháo bǔ zhī xīn chéng yóu běi shān jì

　　离新城的北面三十里处，越往里走山就越深了，全都是野草树木和泉水岩石，环境越来越幽静。开始时还能骑马在乱石纵横的路上行进。旁边都是大松树，松干弯曲的像车盖，笔直的像垂简形的旌旗，挺立的像人，平卧的像有角的小龙。松树下的草丛间有泉水，在低洼潮湿的地方时隐时现；泉水流入石井中，发出锵然的鸣声。松树之间长着数十尺的长藤，弯弯曲曲像一条大蛇。树上有鸟，黑色羽毛很像八哥，红顶长嘴，俯身啄食，发出吱吱的叫声。

　　稍稍往西走，有一座很高的山峰，山下有一条小路，窄得只可容人行走。大家把马的缰绳系在岩石的尖角上，相扶相携着往上攀登，竹林十分茂盛，抬头连太阳都看不见，走了约四五里，才听到鸡叫声。有僧人穿着布袍、趿着鞋子前来相迎，与他交谈，他惊愕地与我们对视着，像麋鹿一样不可接近。山顶有数十间房屋，曲折回旋依着崖壁而建并筑有栏杆，要像蜗牛一样爬行、老鼠一样攀援迂回着走才能够出来，而这间屋的门和那间屋的窗正好相对。坐定之后，一阵山风吹来，堂殿上的铃铎都响了起来。大家惊慌相视，不知道身在何处。已近黄昏，就都睡在山上。

　　此时正是九月，天空高旷露水清莹，山间空寂月光明亮，仰看星斗，都大而光亮，好像正在人头顶上。窗间有数十竿竹子，被风吹动互相摩擦，不停地发出急促的声响。竹子间的梅树和棕榈树，森然耸立如同相对而立鬓毛突出的鬼魅。大家又面面相觑惊恐不安而不能入睡。等到天亮，就都离开了。

　　回家几天之后，脑海中还是恍恍惚惚地浮现出山上的情景，于是追记了这些。后来我没有再到北山去，然而往往想起这次游山的事。

晁补之《新城游北山记》