宋诗  苏辙

zhé yòu cóng zǐ zhān dú shū wèi cháng yí rì xiāng shě jì shì jiāng huàn yóu sì fāng dú wéi sū zhōu shī zhì ān zhī fēng yǔ yè fù cǐ duì chuáng mián cè rán gǎn zhī nǎi xiāng yuē zǎo tuì wéi xián jū zhī lè gù zǐ zhān shǐ wéi fèng xiáng mù fǔ liú shī wèi bié yuē yè yǔ hé shí tīng xiāo sè qí hòu zǐ zhān tōng shǒu yú háng fù yí shǒu jiāo xī ér zhé zhì liú yú huái yáng jǐ nán bú jiàn zhě qī nián xī níng shí nián èr yuè shǐ fù huì yú chán pú zhī jiān xiāng cóng lái xú liú bǎi yú rì shí sù yú xiāo yáo táng zhuī gǎn qián yuē wéi èr xiǎo shī jì zhī xiāo yáo táng hòu qiān xún mù cháng sòng zhōng xiāo fēng yǔ shēng wù xǐ duì chuáng xún jiù yuē bù zhī piāo bó zài péng chéng qiū lái dōng gé liáng rú shuǐ kè qù shān gōng zuì sì ní kùn wò běi chuāng hū bù qǐ fēng chuī sōng zhú yǔ qī qī

sū zhé xiāo yáo táng huì sù èr shǒu

我（苏辙）年幼时跟随兄长子瞻（苏轼）读书，没有一天彼此分离过。等到长大出仕做官后，就要到各地去为官游历，我读韦应物（世称韦苏州）的诗，读到 “安知风雨夜，复此对床眠” 这句时，内心凄然有所感触，于是我们就相互约定早点辞官退隐，去享受悠闲居处的乐趣。所以子瞻当初担任凤翔府幕府官职时，留下诗作与我告别说：“夜雨何时听萧瑟？” 那之后子瞻担任杭州通判，又调任密州（胶西）太守，而我则滞留在淮阳和济南，我们七年没有见面。熙宁十年二月，我们才在澶州和濮州之间重逢相聚，一起到徐州，停留了一百多天。当时我们住在逍遥堂，追想感慨以前的约定，就写了两首小诗来记录这件事。

逍遥堂后千丈高的幽森古木，半夜里远方送来萧萧的风雨声。
误以为实现了对床共听夜雨的盟约而高兴，暂时忘怀了眼前不过是漂泊在彭城。

秋天官舍里夜凉似水，我离去后你将像山公烂醉如泥。
困卧在北窗喊也喊不醒，只听得窗外风吹松竹寒雨凄凄。

苏辙《逍遥堂会宿二首》