小 中 大

0

1

收藏

音对译 否 是

编辑于：2025-06-04 23:21:54  

[唐代]

gǔ rén yán huā zhě mǔ dān wèi cháng yǔ yān gài dùn hū shēn shān zì yōu ér zhù yǐ wéi guì zhòng suǒ zhī huā zé hé yù yān tiān hòu zhī xiāng xī hé yě yǒu zhòng xiāng jīng shè xià yǒu mǔ dān qí huā tè yì tiān hòu tàn shàng yuàn zhī yǒu quē yīn mìng yí zhí yān yóu cǐ jīng guó mǔ dān rì yuè jìn shèng jīn zé zì jìn tà jì guān shǔ wài yán shì shù zhī jiā mí màn rú sì dú zhī liú bù zhī qí zhǐ xī zhī dì měi mù chūn zhī yuè áo yóu zhī shì rú kuáng yān yì shàng guó fán huá zhī yí shì yě jìn dài wén shì wéi gē shī yǐ yǒng qí xíng róng wèi yǒu néng fù zhī zhě yú dú fù zhī yǐ jí qí měi huò yuē zǐ cháng yǐ zhàng fū gōng yè zì xǔ jīn zé sì qíng yú yì huā wú nǎi yóu yǒu ér nǚ zhī xīn hū yú yìng zhī yuē wú zǐ dú bú jiàn zhāng jīng zhōu zhī wéi rén hū sī rén xìn zhàng fū yě rán wú guān qí wén jí zhī shǒu yǒu lì zhī fù yān lì zhī xìn měi yǐ rán yì bù chū yì guǒ ěr yǔ mǔ dān hé yì zāi dàn wèn qí suǒ fù zhī zhǐ hé rú wú fù mǔ dān hé shāng yān huò zhě bù néng duì yú suì fù yǐ shì zhī 　　　　yuán xuán ruì jīng yǒu xīng ér jǐng yǒu yún ér qīng qí guāng xià chuí yù wù liú xíng cǎo mù dé zhī fā wéi hóng yīng yīng zhī shèn hóng zhōng hū mǔ dān bá lèi mài lún guó xiāng qī lán wǒ yán wù qíng cì dì ér guān 　　　　mù chūn qì jí lǜ bāo rú zhū qīng lù xiāo yǎn sháo guāng xiǎo qū dòng dàng zhī jié rú jiě níng jié bǎi mài róng chàng qì bù kě è wù rán shèng nù rú jiāng fèn xiè shū sè pī kāi zhào yào kù liè měi fū nì tǐ wàn zhuàng jiē jué chì zhě rú rì bái zhě rú yuè dàn zhě rú zhě yān zhě rú xuè xiàng zhě rú yíng bèi zhě rú jué chè zhě rú yǔ hán zhě rú yè fǔ zhě rú chóu yǎng zhě rú yuè niǎo zhě rú wǔ cè zhě rú diē yà zhě rú zuì qū zhě rú zhé mì zhě rú zhī shū zhě rú quē xiān zhě rú zhuó cǎn zhě rú bié chū lóng lóng ér xià shàng cì lín lín ér chóng dié jǐn qīn xiāng fù xiù zhàng lián jiē qíng lǒng zhòu xūn sù lù xiāo yì huò zhuó zhuó téng xiù huò tíng tíng lù qí huò zhǎn rán rú zhāo huò yǎn rán rú sī huò xī fēng rú yín huò xuàn lù rú bēi huò chuí rán rú zhuì huò làn rán rú pī huò yíng rì yōng qì huò zhào yǐng lín chí huò shān jī yǐ xùn huò wēi fèng jiāng fēi qí tài wàn wàn hú kě lì biàn bù kuī tiān fǔ shú dé ér jiàn 　　　　zhà yí sūn wǔ lái cǐ jiào zhàn jiào zhàn wèi hé yáo yáo xiān kē yù lán fēng mǎn liú xiá chéng bō lì jiē chóng tái wàn duǒ qiān kē xī zǐ nán wēi luò shén xiāng é huò yǐ huò fú zhū yán sè tuó jiǎo xián hóng gāng zhēng pín cuì é zhuó zhuó yāo yāo wēi wēi yí yí hàn gōng sān qiān yàn liè xīng hé wǒ jiàn qí shǎo shú yún qí duō nòng cǎi chéng yán yā yǐng pián jiān xí fā yín zhú lú shēng jiàng yān dòng fǔ zhēn rén huì yú qún xiān jīng yíng wǎng lái jīn gāng liè qián níng dì xiāng kàn zēng bú wù yán wèi jí xíng yǔ xiān jīng hàn lián gōng shì hóu jiā liè zhī rú má ké tuò wàn jīn mǎi cǐ fán huá huáng xù zhōng rì yì yán xiāng kuā liè wò tíng zhōng bù zhàng kāi xiá qū wǔ chóng liáng sōng huáng jiāo jiā rú zhù shēn guī sì gé chuāng shā fǎng fú xī guī yī xī guǎn wá wǒ lái guān zhī rú chéng xiān chá mò mò bù yǔ chí chí rì xié jiǔ qú yóu rén jùn mǎ xiāng chē yǒu jiǔ rú shéng wàn zuò shēng gē yí zuì shì jìng shú zhī qí tā wǒ àn huā pǐn cǐ huā dì yī tuō luò qún lèi dú zhàn chūn rì qí dà yíng chǐ qí xiāng mǎn shì yè rú cuì yǔ yōng bào zhì bǐ ruǐ rú jīn xiè zhuāng shì shū zhì méi guī xiū sǐ sháo yào zì shī yāo táo liǎn jì nóng lǐ cán chū zhí zhú xiāo kuì mù lán qián yì zhū jǐn huī xīn zǐ wēi qū xī jiē ràng qí xiān gǎn huái fèn jí 　　　　huàn hū měi hū hòu tǔ zhī chǎn wù yě shǐ qí huā rú cǐ ér wěi hū hé qián dài jì mò ér bù wén jīn zé chāng rán ér dà lái hé cǎo mù zhī mìng yì yǒu shí ér sè yì yǒu shí ér kāi wú yù wèn rǔ hé wéi ér shēng zāi rǔ qiě bù yán tú liú wán yǐ pái huái

shū yuán yú mǔ dān fù

　　古代人谈论花，从未对牡丹加以赞许。是因为它隐避深山，独自幽静的开放，不被显贵者所知。牡丹花又是怎样遇到赏识的呢？武则天皇后的家乡西河，有很多僧、道居住的房屋，那里低洼的地方有牡丹花，它的花特别杰出，武则天皇后感叹上林苑中缺少它，便命人将牡丹移栽入上林苑。从此京城洛阳的牡丹便一天天兴盛起来。从宫中到官府衙，向外发展到士大夫及百姓家里，处处都广为栽植，多得像长江、黄河、淮河、济水四条大河流向大海的水，不知到何处停止。每到暮春时分，游览、观赏牡丹的人如痴如狂，成为国都洛阳的一大盛事。如今的文人墨客大都用歌或诗来吟咏牡丹的形象，从没有用赋来写它的。独自我用赋来写它，来穷尽它的美好。或许有人会问：先生常以自己有大丈夫建功立业、报效国家的报负而自负，却纵情于一花，未免有些儿女情长吧？我回答他说：先生难道没有看到张荆州的为人吗？这人真是大丈夫了。但我却在他文集的开头看到了《荔枝赋》。荔枝确实很美了，然而也不过是一种水果罢了，同牡丹有什么不同呢？关键看他赋的意图怎样，我写牡丹又有何不妥呢？他无法对答，我于是写了这篇赋给他看。

　　天上的祥瑞灵气，有星才有星光，有云才有祥云的光芒。祥瑞的星云之光下射，遇万物而成为各种形状。花草树木得到它，便会开出红花。花中最红的颜色，全都是聚集在牡丹上。它远远超越同类，其国色天香更在兰花之上。我仔细观察，依次了解。

　　阳春三月，地气充沛，花苞珍珠般青翠。虽经一夜露水，朝阳却把它们驱退。枝节在春风中荡漾，仿佛化解了凝固的心结，脉络融会畅通，气势不可阻遏。突然旺盛充盈，似乎将要狂泻。明媚的阳光打开花苞，照在她身上多么热烈。完美细腻的肌肤体态，万般形容都皆叫绝。红的似朝阳，白的如皓月。淡雅类素土，浓烈胜鲜血。相向犹迎娶，相背同诀别。开放的像在谈笑，含苞的像在咽噎。俯视的似有无尽愁绪，仰望的似有无限喜悦。缠绕的似在起舞，侧身的似将摔跌。靠着的如在沉醉，弯着的如受挫折。密集的似是巧织，疏离的似有亏缺。鲜艳的如经洗涤，惨淡的如相离别。隐约初看，上下错落；依次细观，鳞比层叠。如锦缎软被覆盖，似绣花罗帐连接。日受阳光笼罩熏陶，夜经甘露沐浴净洁。有的灼灼明丽，秀色可餐；有的亭亭玉立，奇特莫测。有时摇曳，像在招手；有时雅静，似在想谁；有轻风拂来，如在吟唱；有露珠滴下，如在悲切。细雨霏霏，她如珍珠挂怀；阳光灿灿，她如彩绸在披。堆砌园圃里，簇拥以迎朝日；光临清池边，倩影以比明月。或像驯养之山鸡，令人可爱；或像威仪之凤鸟，展翅将飞。形态种种，哪可立刻辨别？不游皇家林苑，谁能见得这些？

　　忽觉疑似孙武，前来教练战列。教的都是何人？纤柔宠姬嫔妃。玉砌雕栏站满，如霞波飘逸，层层阶台遍布，不知万朵千堆。有如美女西施，有如佳人南威，有如洛河女神，有如湘江娥妃。或倚负，或扶携，个个红颜佳色。在宫殿，竞奇斗艳，争宠献媚。娇艳妖娆，缠绵徘徊。犹如那汉宫里，三千佳丽，又恰似银河中，群星争辉，这光景，我见得少，有谁说他见过多回。那真色彩纷呈，人们挨肩擦背。桌台烛光闪烁，香炉紫烟腾飞。恰似神人洞府，群仙聚会。装饰晶莹耀眼，满堂生辉。塑像凝神注目，互不理会。犹未下雨，望雨莲花早准备。公侯人家，成群结队。不惜重金，来此一会。消遣终日，异口同声赞美。庭中挂着屏帐，张开霞帏。曲折廊庑，粗壮梁柱，苍松翠竹，交相映辉。犹似豪门秀女，藏在深闺，隔着紫帐，仿佛西施馆娃，又像桃面息妫。我来观赏，如坐木筏登天河。从早到晚，无言脉脉。各路游客，乘坐骏马豪车。酒如渑水长流，万人笙歌荡回。但求一醉，哪知牡丹品格！我论花之品位，牡丹堪称花魁。超越各种花卉，独占春光明媚。体态丰盈，馨香四溢。翠叶如孔雀羽毛，层层抱拥。花蕊似金粉装饰，气质华贵。玫瑰羞得要死，芍药自失品味。妖冶桃花收了踪迹，洁白李花惭愧而去。杜鹃连夜溜走，木兰暗中逃逸。朱槿心灰意冷，紫薇屈膝败退。全被牡丹占先，怎么可能不忌恨，怎么可能能不谤毁？

　　真漂亮啊，真美丽啊！这大地所产之物。即使牡丹这样奇美，也为何以前冷清，无人问津？如今这般兴盛，大量流行？难道草木命运之门，也有时阻塞，有时打开？我想问你，为何而存在？你却不回答，只顾留恋徘徊。

舒元舆《牡丹赋》