元曲  白朴

qīng niān bān guǎn shū xīn shì xì zhé yín jiān xiě hèn cí kě lián bú guàn hài xiāng sī zé bèi nǐ gè kěn zì ér yǐ dòu wǒ xǔ duō shí bìn yún lǎn lǐ sōng jīn fèng yān fěn yōng shī jiǎn yù róng shāng qíng jīng suì xiù wéi kōng xīn xù rǒng mèn yǐ cuì píng yōng niān fěn xiàn xián jīn lǚ lǎn zhuó qióng jiāng lěng yù hú cái láng yí qù xìn yīn shū cháng tàn xū xiāng liǎn lèi rú zhū cóng lái hǎo shì tiān shēng jiǎn zì gǔ guā ér kǔ hòu tián nǎi niáng cuī bī jǐn jū qián shèn shì yán yuè jiàn zǔ yuè qíng xiān xiào jiāng hóng xiù zhē yín zhú bú fàng cái láng yè kàn shū xiāng wēi xiāng bào qǔ huān yú zhǐ bú guò dié yìng jǔ jí dì dài hé rú bǎi máng lǐ jiǎo shèn xié ér yàng jì mò luó wéi lěng zhuàn xiāng xiàng qián lǒu dìng kě zēng niáng zhǐ bú guò gǎn jià zhuāng wù liǎo yòu hé fáng

bái pǔ yáng chūn qǔ · tí qíng

轻轻拈着斑纹的竹子做成的毛笔写着心里的事情，细细的信笺抒写离愁别恨的话。可怜常常害相思之苦，都是你口中说的“肯”字，挑逗我等了多时。
乌云般的鬓发懒得去梳理，头上金凤钗也松散了，脂粉也不想施抹，颜容渐渐地衰减。长时间的独守空房让人伤情，心绪混乱，愁闷地倚靠着翠屏。
懒得去裁剪衣裳，针线活也闲下来了，连美酒都提不起劲头了，只能让玉壶生冷。才子情郎这一去音信全无，我只有长吁短叹，香脸上流泪如珠。
自古以来老天爷对好事都很吝啬，瓜儿的生长也总是先苦后甜。奶娘催逼拘管得像钳子一样紧，特别严，可越是从中阻拦，咱两人的感情却越深炽。
笑着用红袖遮挡着白色的蜡烛，不让我的才子情郎夜里苦读书。互相依偎互相拥抱欢愉取乐，只不过是为了应举才如此用功，就算考上了又怎么样？
百忙中你剪什么鞋样呢，我这里罗帐空空很寂寞，连篆香都发冷了。上前搂住可爱又可恨的娇娘，只不过是为了赶做嫁妆，就是误了嫁妆又有何妨？

白朴《阳春曲·题情》