明文  张岱

nán jīng liǔ má zǐ lí hēi mǎn miàn bā lěi yōu yōu hū hū tǔ mù xíng hái shàn shuō shū yí rì shuō shū yì huí dìng jià yì liǎng shí rì qián xiān sòng shū pà xià dìng cháng bù dé kòng nán jīng yì shí yǒu liǎng háng qíng rén wáng yuè shēng liǔ má zǐ shì yě yú tīng qí shuō jǐng yáng gāng wǔ sōng dǎ hǔ bái wén yǔ běn zhuàn dà yì qí miáo xiě kè huà wēi rù háo fà rán yòu zhǎo jié gān jìng bìng bù láo dāo bó guài shēng rú jù zhōng shuō zhì jīn jié chù chì zhà jiào hǎn xiōng xiōng bēng wū wǔ sōng dào diàn gū jiǔ diàn nèi wú rén bó dì yì hǒu diàn zhōng kōng gāng kōng pì jiē wèng wèng yǒu shēng xián zhōng zhuó sè xì wēi zhì cǐ zhǔ rén bì bǐng xī jìng zuò qīng ěr tīng zhī bǐ fāng diào shé shāo jiàn xià rén tiè bì ěr yǔ tīng zhě qiàn shēn yǒu juàn sè zhé bù yán gù bù dé qiǎng měi zhì bǐng yè shì zhuō jiǎn dēng sù cí jìng dì kuǎn kuǎn yán zhī qí jí xú qīng zhòng tūn tǔ yì yáng rù qíng rù lǐ rù jīn rù gǔ zhāi shì shàng shuō shū zhī ěr ér shǐ zhī dì tīng bú pà qí bú cuò shé sǐ yě liǔ má mào qí chǒu rán qí kǒu jiǎo bō qiào yǎn mù liú lì yī fú tián jìng zhí yǔ wáng yuè shēng tóng qí wǎn luán gù qí háng qíng zhèng děng

zhāng dài liǔ jìng tíng shuō shū

　　南京有个柳麻子，人长得黑黑的，满脸的疤痕痘印，神态悠闲，体形像土木一样消瘦恬然。柳麻子善于说书，一天说一次书，要价一两银子。要在十天之前就要写给他送来请帖和定金，并约好时间，他还常常不得空闲。南京当时有两个走红的人：一是王月生，另一个就是柳麻子。我听柳麻子说《景阳冈武松打虎》的说白，与小说文本出入很大。他对人物场景的描写刻画，细致入微却又直截了当，干净利落，并不唠唠叨叨。声音洪亮如钟，说到关键处，叱咤叫喊的声音像汹涌的浪涛，把整个屋子都要冲破。武松到店里打酒，店里一个人都没有，忽然他猛地大吼一声，店里空的缸和瓮都嗡嗡作响，振聋发聩。平淡之处都如此绘声绘色，他说书的细微之至可以窥见一斑。主人一定要屏住呼吸，安静地坐下来听他说书，他才开讲。只要看见下面稍微有人窃窃私语，听书的人打呵欠、伸懒腰、脸上有疲倦之色的，他就不说，所以不能勉强他。每次到了三更半夜，他擦拭桌子，剔亮灯芯，用白瓷盏静静地喝茶，缓缓开口道来。他说话的快慢轻重，吞吐抑扬，都是十分合情合理，深入人物和场景的精髓之处。把这世上说书人的耳朵摘下来听柳敬亭说书，恐怕他们都要惭愧地咬舌自尽了。柳麻子相貌奇丑，但是他口齿伶俐，目光犀利，衣服干净舒爽，简直和王月生一样婉丽秀美，所以他们的行情正好相等，都受到人们的追捧。

张岱《柳敬亭说书》